Hoe vaak daag je jezelf uit om iets nieuws te proberen? Margie Rhemrev illustreert op sprekende wijze dat er altijd en in iedere levensfase wel wat te ontdekken is. Dit keer een lang uitgestelde stap om de schooljuf haar ongelijk te bewijzen: zingen in een koor!
"Ik ontroerde alleen mezelf.."
‘Don’t you feel it growin, day by day……’, de dames van de solopartij zingen de volledige tekst. Ik, de nieuwe aanwinst voor de laag-midden partij, moet op het juiste moment op de juiste toonhoogte invallen: ‘Ooo, make me smile, whohoho…’. Klinkt makkelijk, maar het is knap lastig kan ik je vertellen. Gelukkig word ik gesteund door de heldere en zuivere stem van Marianne achter mij; zo klink ik niet onaardig, al zeg ik het zelf!
Als kind leek het me al mooi om met zingen mijn emoties te uiten en anderen te ontroeren. Ik stond dan ook geregeld met de haarborstel als microfoon voor de spiegel Françoise Hardy na te zingen. De zusjes vonden het niet om aan te horen: helaas ontroerde ik alleen mijzelf. Ik werd ook niet gekozen in het schoolkoor: niet ‘toonvast’, zo luidde het onverbiddelijke oordeel van juffrouw van Veen. Ik weet dus niet beter dan dat ik niet kan zingen.
"In stilte glimlach ik triomfantelijk naar juffrouw van Veen"
Tot een maand geleden was de badkamer dan ook de enige getuige van mijn enthousiaste optredens. Toen zat ik met een vriendin op het terras: ‘Iedereen kan zingen’, zei zij in volle overtuiging. ‘Kijk naar mij, ik dacht ook dat ik het niet kon maar nu, na een jaar bij het koor, zing ik aardig en treed nog op ook. Waarom ga je niet mee?'
De avond van de introductieworkshop staan The Doobie Brothers op het programma. Als nieuweling krijg ik de verschillende stempartijen te horen en ik probeer uit te vinden welke stemhoogte het beste bij mij past. Een knallende sopraan zal ik niet worden, maar de laag-midden partij gaat lekker. In stilte glimlach ik triomfantelijk naar juffrouw van Veen. Dan blijkt niet mijn stem maar mijn ademhaling het probleem: ik kom halverwege de 2e regel lucht tekort en moet die lucht beter verdelen. ‘Meer ademstroom en minder ademdruk’ zegt de docente. Help, wat bedoelt ze? Ze kneedt me en trekt aan me: rechtop, lange nek, schouders breed, borstbeen omhoog... ik realiseer me dat ik onder de douche mezelf er al die tijd makkelijk van af heb gemaakt.
Zingen is gezond!
Ik voeg me bij mijn groepje laag-midden. We oefenen elke stempartij apart en na de pauze volgt de ‘première’ van het nummer en zingen alle partijen samen met de instrumenten op band. Het klinkt verrassend goed en zelfs mijn stem wordt wat losser. Nu moet ik nog leren wat minder benauwd en krampachtig te zingen en op den duur zal ik zelfs hogere tonen kunnen halen, zo wordt mij verzekerd. Ik teken ervoor.
Na deze ene keer weet ik zeker dat zingen gezond is: om tien uur ’s avonds fiets ik vrolijk en vol energie naar huis alsof ik niet een hele dag werken en een fietsritje in de regen achter de rug heb. Het geeft ook zelfvertrouwen. Ik moet rechtop staan, schouders naar beneden, hoofd recht op de schouders en vanuit de buik zingen, dus niks buik inhouden of verstoppen: wees blij met je buik en maak er gebruik van!
Recht vanuit mijn hart
En dan de hamvraag: klinkt het ook goed? Ik vind: goed genoeg. Mijn zusjes zouden zeggen: ‘ze zingt niet onaardig’. Juffrouw van Veen van het schoolkoor zou me misschien opstellen vanwege mijn enthousiasme. Maar mij maakt het allemaal niets meer uit: in dit koor gaat het niet om mooi maar om lekker zingen; recht vanuit het hart. Ik heb plezier, mijn stem wordt elastischer en ik ben gezellig samen met leuke mensen. Het leven is goed!
Margie Rhemrev vult haar leven met betekenisvolle ervaringen en ontmoetingen. Zowel privé als in haar werk daagt ze zichzelf en anderen uit om grenzen te verleggen en het leven in al haar facetten te omarmen. In 'Mijn eerste keer...' vertelt ze over haar avonturen, en illustreert ze op sprekende wijze dat er altijd en in iedere levensfase wel wat nieuws te ontdekken is.
Over de auteur
