De uilen Coppernickle en Feline wonen al geruime tijd in de uilenburcht van kunstenaar Paul Christiaan Bos. In zijn Uilendagboek volgt hij de dagelijkse belevenissen en gezinsperikelen op de voet: eerder kregen de uilen samen het lelijke, maar o zo schattige uilskuiken Sterre. Zij woont inmiddels op kamers en haar ouders waren aan een nieuw nestje begonnen, maar de twee kuikens Tristan en Aurore hebben het helaas niet gered. Daarnaast verwoestte een zware storm een groot deel van de uilenburcht. Na een langzaam herstelproces lijken de uilen hun normale leven weer een beetje op te pakken.
Paringszang
Het kan zijn dat ik het verkeerd inschat. Het hóeft niet zo te zijn dat Sterre’s gedrag precies moet lijken op dat van haar moeder. Maar ik denk dat ik het goed zie, en dat ze nog altijd een uilenkindje is, en geen geslachtsrijpe volwassene. Ik denk dit naar aanleiding van haar gedrag, toen op deze dag de uilen weer begonnen te zingen: de geduldige, soms over een periode van verscheidene dagen zorgvuldig uitgesponnen, aandachtig doorleefde aanloop tot het bruidsboeket; met daarop aansluitend de paring.
De eerste uithalen zijn nog vrij strak, op één en dezelfde toonhoogte, maar aan het eind van de frase al wel van een gepassioneerde triller voorzien
Onder de maan waren vader Coppernickle en moeder Feline elkaar deze eerste nacht ernstig en diep doorvoeld aan het toezingen, elk van zijn of haar eigen kant van de burcht. De eerste uithalen zijn nog vrij strak, op één en dezelfde toonhoogte, maar aan het eind van de frase al wel van een gepassioneerde triller voorzien. In latere fases zal hun onderlinge muziek in uitzonderlijk, aan Grieks–harmonisch grenzende polyfonie transformeren. Een zeldzaam privilege om bij te mogen wonen, verscholen als ik hier ben in de schuilhut.
Opwinding
Maar het gaat me hier vooral om Sterre. Die was namelijk uitgelaten. Misschien voelde ze ook een zekere opwinding, dat kan ik natuurlijk niet helemaal uitsluiten - maar haar hele doen en laten was zo kinderlijk als ik Feline nooit of te nimmer heb zien doen.
Intussen zorgt ze er wel voor om uit de buurt van moeders te blijven, want die heeft de vlerkjes beslist los zitten en mag haar kroost maar wat graag een forse tik uitdelen.
En ze zong mee! Onmiddellijk als één van beide oudervogels de indrukwekkende stem verhief, was zij er als de kippen bij om ook haar duit in het zakje te doen, de hele tijd springend van plezier, dat laatste was vooral zo grappig om te zien. Probeer je het beeld voor te stellen van een klein op en neer hoppend uiltje... Of zou ze het soms voor een spelletje houden?
Sterre heeft dan ook terecht een diep ontzag voor Feline
Als de volwassenen statig samen een trage ronde maken langs de bomen, vliegt de kleine Sterre er als een soort ontwapenende page achteraan, met een komisch stuiterende vlucht alsof ze haar pret anders onmogelijk in de doorsnee efficiënte rechte lijn had kunnen luchten. Intussen zorgt ze er wel voor om uit de buurt van moeders te blijven, want die heeft de vlerkjes beslist los zitten en mag haar kroost maar wat graag een forse tik uitdelen. Sterre heeft dan ook terecht een diep ontzag voor Feline.
Vader
Maar Coppernickle, dat is een andere zaak. Ik heb tot nu toe geen enkele blijk van interesse in Sterre bij hem waargenomen, maar hij is in elk geval vriendelijk tegen haar. Terwijl hij, bovenop het nest zittend, totaal opgaat in de samenzang met zijn vrouw, landt Sterre vlak voor hem, en gaat hem bewonderend staan aanstaren. Heerlijk gezicht trouwens, dat bewonderende staren van haar.
De schommel zwiept heftig heen en weer, zo’n plezier heeft ze
Wanneer het trillend einde aanvangt gaan haar uilenwenkbrauwen in verrukking omhoog. Pas wanneer haar vader stilvalt begint zij opgewonden op hem in te kwetteren. Hij draait zijn hoofd waardig naar haar toe en groet haar met een nauwelijks waarneembaar knikje, dat is alles. Sterre straalt eenvoudig van blijdschap, of pret, of nou ja - alles dat niet lijkt op hoe Feline zich op dat moment gedraagt.
Sterre, die het paringsritueel van haar ouder volledig lijkt te ontgaan, kwettert ook naar haar moeder, en tenslotte ook naar mij. De schommel zwiept heftig heen en weer, zo’n plezier heeft ze. Als later haar ouders weer de diepe schaduwen opzoeken komt ze nog even mijn kant uit. Ze wil een kletsje maken. Ik kwetter in mijn beste 'uils' terug. Sterre kijkt me uitgelaten aan. Voor haar hoor ik in ieder geval ook een beetje bij de familie.
Meer lezen van het Uilendagboek? Hier vind je alle verhalen.
Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in zijn eigen achtertuin: daar wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in ‘iets Paradijsvogeligs’ deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.
Over de auteur
