Coppernickle en Feline wonen al geruime tijd in de Uilenburcht van kunstenaar Paul Christiaan Bos. Eerder kregen zij samen het lelijke, maar o zo schattige uilskuiken Sterre. In zijn Uilendagboek volgt hij de dagelijkse belevenissen en gezinsperikelen op de voet: Sterre woont inmiddels op kamers en haar ouders zijn aan een nieuw nestje begonnen: recent zagen de twee uilskuikens Tristan en Aurore het levenslicht. De natuur heeft iets moois geschonken, maar is ook meedogenloos wanneer haar creaties niet sterk genoeg zijn...
De klimopbladeren en de brandnetels die hier en daar tussen het donkerder groen omhoog steken, zijn nog vochtig van de dauw als ik hem vind. Een kleine dinosaurus met een groot hoofd en een haast even grote snavel. Maar een minuscuul, perfect gevormd neusgaatje van teer porselein valt nog het meest op.
"De afgelopen week had Feline mij drie keer achter elkaar naar het nest geroepen, telkens weer zonder dat ik de reden kon achterhalen. Nu pas begrijp ik waarom ik moest komen: het jong was zwak"
Het onvolgroeide uiltje Tristan ligt, alsof het zichzelf zo de vorige nacht nog te slapen heeft gelegd, bij de vijver: de vleugeltjes gespreid over de met mos begroeide voet van het poortje. Eén vleugeleinde buigt ontspannen om de steen heen, als een armpje dat een kussen vasthoudt. Het andere vleugeltje is dicht tegen het lijfje gevouwen, bijna zoals een kind zou slapen. Zoals hij daar ligt, drukt dat grote vrede uit. Slakken hebben zich al enige uren van het verstilde slapertje meester gemaakt. Hun slijm glinstert op het kleine lijf. In de toenemende warmte landen nu ook al de eerste vliegen.
Het is - en ik zeg zoiets alleen schoorvoetend - niets minder dan een gedicht zonder woorden te noemen
Ik hurk bij het diertje neer en veeg een glanzend slakkenspoor van zijn lijfje. Voorzichtig, want ik wil vooral niets aan die wonderschone houding veranderen. De luid brommende vliegen wuif ik weg. Ik kijk naar het kleine wondje aan de luchtpijp waarmee zijn moeder Feline een eind aan het leven van dit, naar haar zin vast en zeker veel te zwakke kuiken moet hebben gemaakt. Ik probeer mij voor te stellen hoe Feline of Coppernickle in de vroege morgenuren, als grijze schim, met het dode kuiken uit het nest kwam vliegen en het op deze plek neer liet vallen. En hoewel Tristan ongetwijfeld achteloos uit de snavel moet zijn ontglipt, is desondanks - wonderlijk toeval - zijn opbaring er één van indrukwekkende schoonheid. Het is - en ik zeg zoiets alleen schoorvoetend - niets minder dan een gedicht zonder woorden te noemen.
De afgelopen week had Feline mij drie keer achter elkaar naar het nest geroepen, telkens weer zonder dat ik de reden kon achterhalen. Nu pas begrijp ik waarom ik moest komen: het jong was zwak. Dat was de reden en ík was degene die dat had moeten oplossen. Toen ze eenmaal doorkreeg dat ik daarin zou blijven tekortschieten, koos ze voor de oeroude weg: de zwakke opofferen voor het welzijn van de sterkere.
[hr]
Meer van het Uilendagboek:
Een nieuwe generatie in de Uilenburcht
In bad
Groot kinderverdriet
[hr]
Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in zijn eigen achtertuin: daar wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in ‘iets Paradijsvogeligs’ deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.
Over de auteur
