Sterre, het enigszins lelijke maar o zo schattige uilskuiken van Coppernickle en Feline, werd geboren in de Uilenburcht van kunstenaar Paul Christiaan Bos. In zijn Uilendagboek volgt hij de dagelijkse belevenissen en gezinsperikelen op de voet. Deze keer gaat het over de rasse schreden van Sterre op de weg naar volwassenheid: ze woont inmiddels namelijk op kamers. Waar echter in onze wereld ouders hun uithuizige kroost overstelpen met schone was en zelfgemaakte avondmaaltijden, is dat bij uilen compleet het tegenovergestelde..
Voor het eerst op het eigen nest
Het is aan het eind van Sterre's eerste dag op het eigen nest. Vader en moeder zijn er beiden op bezoek geweest - weliswaar met het doel om prooi te stelen - maar Sterre beleeft dat toch heel anders. Met van diep geluk toegeknepen ogen schurkt ze één voor één dicht tegen haar ouders aan wanneer die op het nest landen, en begint zelfs liefkozend aan Feline's minuscule nekveertjes te knabbelen wanneer die naast haar is neergestreken. Al die tijd laat ze een onafgebroken stroom van zachte, verrukte kinderkreetjes horen. Ze straalt van blijdschap, en je ziet je haar vol gelukzaligheid denken dat alles weer goed is gekomen. Dat alles weer is zoals het hoort, dat haar ouders weer bij haar zijn, dat de nachtmerrie gelukkig voorbij is...
Een klein verfomfaaid uiltje
Nu is ze steeds meer in elkaar geschrompeld: alleen een heel zielig, heel klein, verfomfaaid uiltje is overgebleven. Haar ouders durft ze allang niet meer aan te kijken, of het moet heel af en toe zijn, voor dat ene extra laatste keertje nog. Met het verstrijken van de tijd heeft ze zich steeds minder laten horen en tenslotte is ze stil gevallen, op een enkel monotoon gepreveld kreetje van verdriet na, zo zacht dat ik haar haast niet horen kan. Ze zit in elkaar gedoken, zo blijft van haar weinig meer over dan een bang schaduwtje in de dieper wordende nacht. Alleen haar blanke vacht glanst, en af en toe vangen de ogen een glittering op van de lichten die in de verder weg gelegen huizen zijn ontstoken. Na die hoopvolle, zonnige middag is het nu echt nacht.
In de steek gelaten
Ik kan haar onmiskenbaar verdriet alleen met de grootste moeite aanzien. Ik mag niet ingrijpen zolang het niet om een levensbedreigende situatie gaat: dat is immers één van de kernen van het Owlery Project - opdat de uilen uilen blijven, en zodoende de belangrijke, om maar niet te zeggen: onmisbare, gidsen. Maar de pijn die dit diertje op dit moment voor mijn ogen ondergaat staat, gevoelsmatig, voor mij gelijk aan het hulpeloos moeten aanzien van het niet te bevatten leed van een klein kind dat, bij vol bewustzijn, zojuist door beide ouders wreed in de steek is gelaten. En niet begrijpen kan waarom. Ik moet de bijna onbedwingbare aandrang om in te grijpen hoe dan ook zien te in te tomen, al krommen mij de tenen en steekt mij de maag, en kan ik nauwelijks naar dat uiltje, daar vlak voor me op die schommel, blijven kijken.
[hr]
Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in zijn eigen achtertuin: daar wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in ‘iets Paradijsvogeligs’ deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.
Over de auteur
