Het Uilendagboek | Een berg poep

15 mei 2017
174
uilendagboek

De uilen Coppernickle en Feline wonen al geruime tijd in de uilenburcht van kunstenaar Paul Christiaan Bos. In zijn Uilendagboek volgt hij de dagelijkse belevenissen en gezinsperikelen op de voet. De twee uilen zijn trotse ouders van het lelijke maar o zo schattige uilskuiken Sterre, zij woont inmiddels op kamers. De familieverhoudingen staan onder spanning, want Sterre wint aan populariteit bij haar vader, tot groot ongenoegen van moeders. Ondertussen heeft deze ook de zorg voor een nieuw jong. Het is een ware uilensoap aan het worden...

Ik zat een paar dagen terug in de schuilhut,en volgde dochter Sterre met mijn ogen die, zo vrolijk als een vlinder onder een blije zon, door de burcht op en neer aan het spiralen was, toen mij ineens opviel dat de smurrie bij de ingang van het ouderlijk nest er vandaag toch wel heel erg anders dan anders uitzag. Allemaal witte balletjes leek het wel. Of een soort van grote kruimels.

Meteen ging het alarm rinkelen in mijn hoofd. Hier moest onmiddellijk ingegrepen worden. Het leven van jongste telg Molly, alias het Monster, kon in gevaar zijn. Met tegenzin loop ik naar het nest. Tegenzin, omdat ingrijpen en verstoring volslagen uit den boze zijn waar het de uilen betreft. Maar er zijn van die momenten dat het simpelweg niet anders kan.

Van dichtbij zag ik meteen wat het was: Molly had, vast en zeker uit verveling, het klaargespeeld om de voorhang kapot te bijten. Een afscheiding van hout, aluminium, ertussenin gesandwichde PURplaat: hele stukken waren eruit weggehapt. Zelfs tot in het nest lagen de kruimels. Wat moet het Monster een immens plezier gehad hebben. Wat zelfs een zware storm, vader Coppernickle in zijn slechtste bui, zeven nesten, vijf jongen en één Sterre in vier jaar tijd niet voor elkaar kregen, is voor Molly klaarblijkelijk geen punt geweest.

Lees ook:  Suzy maakt bijzonder complexe uitsneden van papier

Ik moet er van grijnzen. Grijnzen – ondanks dat ik weet wat me te wachten staat. En dat is poep. Heel veel poep. Ik haal diep adem en haal dan handschoenen en poepbeitel op.

Eerst de wiggen eruit en de voorzijde wegnemen. Pa, pisnijdig blazend en luid klakkend, wil mij nu het liefst aanvallen. moeder Feline is eerst bang, maar beseft dat ik nooit of te nimmer zulk onbeschoft gedrag zou vertonen als daar geen absolute noodzaak voor bestond. Ze laat haar jong Molly dan ook zonder al teveel misbaar bij mij achter. Feline verbaast altijd weer.

Molly is echter doods- en doodsbang. Het is meelijwekkend om aan te zien. Haar ogen - smeulend als die van haar moeder - puilen uit, en haar geduchte snavel staat wijdopen terwijl ze om haar eigen as kronkelt om aan mij te ontkomen. Maar hoe verbazend massief ze ook is, en hoe groot, glimmend en met vlijmscherpe snavel: ze is niet meer dan een echte baby.

'Stil maar', zeg ik zachtjes, en ben me bewust dat er een hele wereld aan warmte in mijn stem is te horen. Ik begin om Molly het Monster te geven. Het haalt evenwel niets uit. Als ze me aankijkt, breng ik de uilengroet van geruststelling. Maar die werkt ook niet. Molly spreekt voorlopig alleen nog babytaal, en daar weet ik niets van. Ik kan dus maar beter zo snel mogelijk beginnen met opruimen.

Vastbesloten steek ik de beitel in de smurrie. Molly springt nu achter de zitstok. De smerigheid is verbazend taai. Ik moet werkelijk steken. Al heb ik alleen nog maar het afval weggehaald waar ik stukjes verkruimelde voordeur in vond, toch houd ik tenslotte een grote doos in handen waar de berg schijterij nog aanzienlijk hoog boven uitsteekt. Werkelijk indrukwekkend. Beslist meer dan drie kilo, en dat hoofdzakelijk alleen nog maar van de drempel. Molly is een wereldwonder van formaat. En naar dat formaat poept ze dan ook.

Lees ook:  Thee drinken in een vogelnest op 10 meter hoogte

Iets later komt al snel Feline weer terugvliegen naar haar kind, en dan zie ik voor het eerst sinds mijn Uilenproject begon – bijna vier jaren zijn inmiddels voorbij – hoe uilenmoeder en kind samenzijn. Het is het zinnebeeld van moederliefde. Feline zit naast haar kind, statig en recht op de zitstok. Ze kijkt in volstrekte en ontroerende genegenheid naar haar kindje omlaag. Molly maakt zich heel klein en kijkt zo verschrikkelijk kwetsbaar als een baby de wereld in dat het mij middenin m’n hart raakt.

Meer lezen van het Uilendagboek? Hier vind je alle verhalen.

[hr]

Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in zijn eigen achtertuin: daar wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in ‘iets Paradijsvogeligs’ deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.

Beeld: detail "Moeder en Kind", acryl op doek, verlijmd op paneel 30 * 20 cm

Over de auteur

Jasper Voorn
Mijn naam is Jasper Voorn, 28 jaar, en ik ben de initiatiefnemer van Paradijsvogel Magazine. Zaken als Kunst, cultuur, reizen en de natuur hebben mij altijd gefascineerd. Vanuit een passie voor bovenstaande zaken ben ik dan ook Paradijsvogels Magazine begonnen. Naast mijn bezigheid bij dit online tijdschrift houd ik me als directeur en eigenaar van Web Wings BV, samen met een groeiend team van 30+ collega’s, dagelijks bezig met het realiseren van online marketing resultaten voor meer dan 200 verschillende klanten. Hier richten wij ons voornamelijk op duurzame marketing door lange termijn resultaat te halen via zoekmachine optimalisatie. Binnen Paradijsvogel Magazine komt mijn passie voor online marketing, mensen inspireren en mij verder verdiepen in de wereld om ons heen samen. Mijn doel is om vanuit Paradijsvogel Magazine jaarlijks 2 miljoen mensen te kunnen bereiken met interessante verhalen en kennis uit deze prachtige paradijselijke wereld die wij met z’n alle mogen bewandelen.

Recente berichten

Ontspanning door meditatie: hoe het werkt en waarom het helpt

Top 3 mooiste tuinen in de wereld

Een modern interieur

Begonia's snoeien en verzorgen

© Paradijsvogels Magazine - 2023
Made with
Web Wings