Het waren de zestiger jaren in Rome. Het Fellini tijdperk, Anita Ekberg, Marcello Mastroianni, de Trevi Fontein, de Via Veneto, alwaar 'La Dolce Vita' plaatsvond en het wemelde van de Vespa's, in dezelfde orde van aantallen als de fietsen hier in Nederland. Nog steeds trouwens. Wij, de bruid en bruidegom, gingen mee in de flow en reden op de Vespa naar de kerk evenals onze naaste familieleden.
Ik leerde mijn ex-echtgenoot kennen toen ik 18 jaar was. Ik trouwde nog geen jaar later met hem. Dat was normaal geloof ik in die tijd. Ik heb het dan over zo'n 53 jaar geleden. Ik 'moest' overigens trouwen, een uitspraak die je tegenwoordig niet meer makkelijk tegen zal komen. In juli werd het huwelijk ingezegend in een kerk in Rome met de welluidende naam 'Santa Maria della Perseveranza' dat zoveel betekent als 'Heilige Maria van het Doorzettingsvermogen' een Maria van wie ik tot dan het bestaan niet kende. In augustus werd mijn oudste dochter geboren.
[quote text_size="medium"]
"Hij was dan ook danig opgelucht toen hij zag dat er weinig buik te zien was toen ik in mijn blauwe mantelpakje naar het altaar schreed"
[/quote]
Ik was min of meer een schande voor de kerk; hoogzwanger en ongehuwd. De priester was dan ook not amused om dit huwelijk in te zegenen. Het moest allemaal een beetje stiekem. En...... ik mocht van de priester, vanwege de zwangerschap, niet in het wit in zijn kerk trouwen. Hoewel in mijn trouwboekje stond dat ik slechts gehoorzaam moest zijn aan mijn echtgenoot, wat alras een opgave bleek te zijn, kwam ik dus tegemoet aan zijn bevel. Hij was dan ook danig opgelucht toen hij zag dat er weinig buik te zien was toen ik in mijn blauwe mantelpakje naar het altaar schreed. Hij ontdooide zowaar.
Het huwelijk dat geen succes bleek te zijn heeft al met al nog 21 jaar geduurd. Er bestond in Italië toentertijd nog geen burgerlijk huwelijk laat staan dat je kon scheiden. Omdat het in Italië gesloten huwelijk eveneens rechtsgeldig in Nederland was, kon ik hier uiteindelijk scheiden, doch die scheiding werd in Italië niet erkend.
[quote text_size="medium"]
"Ik ben blij dat ik nooit meer de ambitie heb gehad om een huwelijk aan te gaan"
[/quote]
Uit dit uiteindelijk niet zo gelukkige huwelijk zijn toch vier prachtige kinderen voortgekomen; twee jongens en twee meisjes die allemaal volwassen zijn. De twee meisjes zijn moeder van respectievelijk een zoon en een dochter, van wie ik de trotse grootmoeder ben. Maar ondanks dat, en ondanks nog een aantal vriendjes die na de scheiding volgden, ben ik toch blij dat ik nooit meer de ambitie heb gehad om een tweede huwelijk aan te gaan. 21 jaar was al lang genoeg. En de intentie om een leven lang liefdevol samen te blijven, hoeft tegenwoordig allang niet meer door middel van een huwelijk bezegeld te worden.
[hr]
Mathilde Boom voelt zich al jaren een echte Paradijsvogel: ze is kleurrijk, excentriek en behoorlijk goed geconserveerd. Geniet met volle teugen in het besef dat het leven kort is. Ze verdiende haar schrijverssporen in eerste instantie als juridisch secretaresse voor een van de bekendste strafpleiters van Nederland. Op Paradijsvogels Magazine geeft ze u stof tot nadenken met prikkelingen en beroeringen uit het dagelijks leven, op smaak gebracht met een gezonde korrel zout.
Over de auteur
