Hallo rimpels.
Daar zijn jullie dan. Lang kon ik nog een beetje verstoppertje spelen, of jullie wegmoffelen onder excuses van net-iets-te-veel-wijn-gedronken-gister-beetje-gaar-vandaag.
Maar nu is het spel definitief uit. Jullie zijn here to stay.
Wat te doen? Een zak over mijn hoofd? Verdrietig zijn? Overstappen op drastische chirurgische ingrepen?
Nee.
Ik zet de deur gewoon maar open.
Ik leef, reis, lach, duik en kom weer boven. Al 58 jaar. En je ziet het. Alle besluiten, hersenkrakers, geboortes, vreugde, hartenzeer, stress en heerlijke zomers in de Franse zon. De uren die ik heb leren paardrijden. De honderden boekjes die ik heb voorgelezen. Kerstmissen die zijn gevierd. Spaanse bergen beklommen. Alle lijnen die mijn lichaam tekenen als bewijs van levenservaring. Want het gaat nu eenmaal niet zonder slag of stoot.
Dat is de imperfecte schoonheid van ouder worden.
En dat dat zichtbaar is voor anderen is ok. Eén van de voordelen van ouder worden is dat wat ‘de wereld’ vindt allemaal bijzaak wordt. Daar kan geen perzikhuidje tegenop. Mij zal je ook niet horen liegen over mijn leeftijd – anderen mogen lekker denken wat ze willen.
Maar.
Dan komt het moment dat ik zélf weer even in de spiegel kijk. Bij voorkeur in een groot openbaar toilet waar de verlichting net zo flatteus is als een het gemiddelde pashokje met 6 bouwlampen op volle sterkte.
Al handen wassend kijk ik op en vraag ik me een halve seconde af wie daar eigenlijk terugkijkt in de spiegel.
Mijn spiegelbeeld vertelt me namelijk niet hoe oud ik me vóel.
Verre van zelfs.
58? Zegt me helemaal niks. Ik denk dat zo rond mijn 39e er een soort mentale leeftijdsloosheid intrad. Dus in dit soort onbewaakte ogenblikken verwacht ik half en half iemand in de spiegel te zien die er ook gewoon uitziet als 39.
Maar daar hebben mijn rimpels natuurlijk lak aan.
En er kijkt iemand terug die er ouder uitziet dan ik. Tegelijk weet ik dat er nog veel meer rimpels bij gaan komen. Die deur staat open, want ze horen bij het leven. Bij mijn leven. Het zijn tenslotte míjn rimpels. Ik word er zelfs een beetje bezittelijk van.
Het is dus een heel dubbel gevoel.
Ik heb geen hekel aan mijn rimpels. Maar zolang het kan wil ik het gat tussen mijn spiegelbeeld en hoe oud ik me voel graag verkleinen. Zodat ik mezelf blijf herkennen in de spiegel en mijn mentale leeftijd langzaam mee kan groeien. Maar misschien blijf ik me wel voor altijd 39 voelen, en dan heb ik in ieder geval wat meer tijd om te wennen aan mijn veranderende spiegelbeeld.
Dus ik doe sinds kort aan face yoga. Tot grote hilariteit van mijn dochter. En ik smeer. Waar ik vroeger dezelfde crème gebruikte die ik ook op mijn benen smeerde (lekker efficiënt) kies ik nu met zorg een paar hele fijne potjes die ervoor zorgen dat mijn spiegelbeeld zelfs ’s ochtends frisser terugkijkt.
Niet om eruit te willen zien als 27.
Maar wel om tijdens een onverwacht spiegelmoment te denken: dit ben ik.
Dit artikel is voortgekomen uit een samenwerking met Olaz, maar de content is volledig van ons.
Slechts 8% van de vrouwen wereldwijd heeft van nature een leeftijdsloos ogende huid. Ben je niet gezegend met dergelijke supergenen? Geen nood, de wetenschap helpt je een handje! Bijvoorbeeld in de vorm van Olaz Regenerist 3-zone Anti-Verouderings Dagcrème en Olaz Regenerist 3-zone Verstevigend Serum. De belangrijkste werkzame stoffen in de dagcrème zijn een extract van Johannesbroodpitten, Amino-peptide, Niacinamide (oftewel: Vitamine B3) en Hyralonzuur. Wat ook fijn is, is dat er maar een heel klein beetje parfum in zit. n=3 (op onze redactie) dus test het vooral zelf!
Door: Marleen Brunsink
Cover beeld: racorn
Over de auteur
