Het verhaal gaat dat de ouders van Pablo Neruda niet wilden dat hun zoon schrijver werd, en dat hij daarom deze naam als pseudoniem gebuikte toen hij zijn eerste gedichten op zijn 13e naar de krant stuurde. In 1924 publiceerde hij het bekende Veinte poemas de amor u una canción desperada (Twintig gedichten over de liefde en een wanhoopslied).
Minder bekend is dat zijn eerste vrouw een Nederlandse was, Maria. Hun huwelijk was geen gelukkige bezegeling. Wel kregen ze een kind, iets waar Neruda in zijn biografie in alle toonaarden over zweeg. Over het bizarre en ook wat tragische verhaal van Maria en haar dochter schreef Pauline Slot een boeiend artikel voor HP/De Tijd. Ook daaruit blijkt: Neruda was geen lieverdje.
Wel was hij een briljant dichter. De manier waarop hij met woorden emotie weet te beschrijven raakte al velen. Recent stuitten we op een gedicht dat hij schreef over het magische leven van bijen en waarin hij een ode brengt aan hun hele voorkomen: Perfect met een taille van lijnen in donkere banden / met een klein altijd druk hoofd en waterige vleugels / Komt ze door geurende ramen, opent ze zijden deuren/ ..
Prachtige woorden om erbij te pakken als je een middag in de bijentuin zit en ze lustig om je hoofd zoemen...
(We konden geen Nederlandse vertaling vinden, wel een Engelse:)
Plentiness of the bee!
Coming and going
from orange, blue and yellow
from the softest softness of the world -
she hastily enters on business the flower crown
and exits with golden coat and yellow boots.
Perfect with a waist of lines of dark bands
with tiny always busy head and watery wings
she enters scented windows, opens silken doors
enters the sanctum of the most fragrant love,
stumbles over small droplets of diamond dew
and from all visited houses she takes mysterious honey,
rich and heavy, of dense fragrance
and liquid light that falls down in drops
until she reaches the bee palace
and deposes the product of the flower, of the flight
and of the seraphic, secret sun.
Plentiness of the bee!
Sacred elevation of the unity,
palpitating school!
Sonorous buzzing multitudes that tune the nectar
passing swiftly drops of ambrosia -
it is the siesta of the summer of green and of the solitudes of Osorno.
Above the sun stitches his lances in the snow, lighting the volcanoes
wide as the oceans is the earth, blue is the space
but there is something trembling,
it is the burning heart of the summer
the heart of multiplied honey,
the noisy bee in the living comb of golden flights.
Bees, pure selfless workers,
thin, flashing proletarians, perfect fearsome militia
that in war attack with suicidal stings
buzz, buzz over the earth’s realms
family of gold, windy multitudes
shake the fire of the flowers
the thirst of the stamens
the sharp thread of fragrances
that unite the days and make the honey
surpassing the wet continents
and the farthest islands of the sky of the West
Yes:
Let the wax raise green statues
let the honey overflow in infinite tongues
let the ocean be a comb
and the Earth be a tower and tunic of flowers
Let the world be a cascade,
magnificent head of hair,
unceasing growth of Beedom!
Over de auteur
