Wie van lezen houdt herkent dit gevoel meteen: verzonken in een boek bevind je je even in een andere wereld, je ogen vliegen over het papier en het liefst zou je het verhaal in één keer uitlezen. Lezen is een solitaire bezigheid, maar het biedt een heerlijk rustige soort eenzaamheid, waarin we even helemaal niets en niemand anders nodig hebben dan onszelf en ons boek... dit gedicht van Ida Gerhardt verwoordt dat prachtig.
Dit wordt ons niet ontnomen: lezen
en ademloos het blad omslaan,
ver van de dagelijksheid vandaan.
Die lezen mogen eenzaam wezen.
Zij waren het van kind af aan.
Hen wenkt een wereld waar de groten,
de tijdelozen, voortbestaan.
Tot wie wij kleinen mogen gaan;
de enigen die ons nooit verstoten.
'Onvervreemdbaar' van Ida Gerhardt
Het Sterreschip, 1979
In de bundel 'Verzamelde gedichten' vind je een selectie van de mooiste dichtregels van Ida Gerhardt (14e druk).
Over de auteur
