Het moment dat onze kinderen het huis verlaten is iets om even bij stil te staan. Voor de een betekent het een hernieuwde vrijheid, voor de ander een leeg gevoel. Rutger Kopland schreef een prachtig gedicht over het vertrek van dochters. Over het moment dat het moeilijk is, maar dat je ook weet dat je ze moet laten gaan.
Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.
En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.
Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinnering.
Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.
Rutger Kopland, Vertrek van dochters, Uit: Geluk is gevaarlijk 1998, Rainbow Essentials. Hier te koop.
Over de auteur
