De bruid staat op de drempel. Het licht valt op haar. Ze is in een paleis waar wij toevallig ook zijn tijdens onze vakantie. Het is net een sprookje. Ik sta te kijken op een afstand en vang haar beeld, net op het moment dat ze over de drempel wil stappen. ‘Wacht nog even,’ denk ik. ‘Ga niet te snel. Straks stap je de buitenwereld in en wordt het anders.’ Ik ben de toerist, de toeschouwer die het beeld wil vast houden. Ik ben niet de bruid. Het kwam er niet van. Als student zei ik wel eens voor de grap tegen mijn vriendinnen: ‘Als ik 70 ben ga ik trouwen’. Dat leek me wel een mooi moment. Maar waarom ik dat zei, dat wist ik niet goed. Kon ik me niet voorstellen om mijn leven met iemand te delen? Hoe het ook zat, het is er niet van gekomen. Nu ik 60 ben, heb ik al lang verkering. Ik voel me gelukkig maar we denken geen van beiden aan trouwen. Misschien komt het er nooit meer van.
[quote text_size="medium"]
"In sprookjes leven ze weliswaar nog lang en gelukkig maar je leest nooit in een sprookje wat er allemaal kan gebeuren nadat ze elkaar gevonden hebben"
[/quote]
Als je trouwt moet je er op vertrouwen dat je je gelofte waar kunt waar maken. Anders kun je er net zo goed niet aan beginnen. Dat is niet niks. In sprookjes leven ze weliswaar nog lang en gelukkig maar je leest nooit in een sprookje wat er allemaal kan gebeuren nadat ze elkaar gevonden hebben. Er zijn veel redenen om ieder een eigen plek te houden. Toch voelt het een beetje kaal om niet te trouwen. Als kind werd me al verteld dat ik ooit zou gaan trouwen en dat ik ‘echt een type was om veel kinderen te krijgen’. Hoe dat dan moest met mijn werk werd er nooit bij verteld. Mijn ouders hadden zelfs voor het huwelijk van elk kind gespaard. Het huwelijkscadeau lag al bijna klaar, ik heb het nooit gekregen.
[quote text_size="medium"]
"Ik zie in veel mensen koninklijke eigenschappen. Maar met de prinsen die ik op jonge leeftijd tegen het lijf liep, was vaak iets mis"
[/quote]
Kortom, ik was voorbereid om ooit een bruid te zijn en veel kinderen te krijgen. Als het er dan niet van komt, sta je raar te kijken. Het leven loopt anders dan je is voorgespiegeld. De prins op het witte paard kan de weg kwijt zijn, je valt op een verkeerd soort prins of prinses of je komt te weinig prinsen tegen. Ik zag af en toe wel een leuke prins, dat was het probleem niet. Ik zie in veel mensen koninklijke eigenschappen. Maar met de prinsen die ik op jonge leeftijd tegen het lijf liep, was vaak iets mis. Hij had geen huis, laat staan een paleis. Of het was er eentje die te ver weg woonde. Of ik had iets met een prins met wie ik niet lang en gelukkig kon samen leven. Er was altijd wat.
Toen ik deze bruid zag, dacht ik: ‘Wacht! Houd dit moment nog even vast. Je weet nooit wat er straks gebeurt. Nu loop je nog in een paleis. Nu heb je nog je prins die op je wacht, straks is de prins gewoon een vent met ups en downs.’ Ze zag me niet staan, stapte over de drempel en ik zag haar niet meer.
Ik ben geen bruid geweest, maar ik heb best wel een gelukkig leven. Ook met de liefde is het goed gekomen. Met lief en leed uiteraard. Waarom zei ik als student eigenlijk dat ik pas zou trouwen als ik 70 was? Nu weet ik het weer: ik bedoelde dat je een hoop te vieren hebt, als je al lang bij elkaar bent. Zo raar is dat niet. Je verjaardag vier je toch ook niet van te voren? Dat doe je pas als je het jaar er op hebt zitten. Je kunt ook iets vieren om terug te kijken naar het leven dat je samen hebt gedeeld.
[quote text_size="medium"]
"Eigenlijk ben ik nog steeds een bruid op de drempel.."
[/quote]
We hebben geen trouwplannen. Nog lang niet en misschien wel nooit. Maar we vieren elk jaar wel onze eerste zoendag: de dag dat we elkaar vonden. We waren niet in een paleis, ik had geen mooie jurk aan, we gingen gewoon als vrienden samen op vakantie en we hadden geen idee waar we naar toe gingen. En toch was daar ineens de vonk die een vuurtje aanwakkerde, we stonden er zelf van te kijken. Eigenlijk vinden we dat moment, dat allereerste begin, het allerbelangrijkste. En dat trouwen als ik 70 ben? Ach ik zie wel. Het zou al mooi zijn als we samen de 70 halen. Eigenlijk ben ik nog steeds een bruid op de drempel. Toch?
Beeld: Mieke Vollenhoven
[hr]
Mieke Vollenhoven was 30 jaar coach, trainer en auteur. Met daarnaast een hobby als beeldend kunstenaar is ze een veelzijdige paradijsvogel. Zij ziet de uitdaging van ouder worden in het steeds meer verbinden van haarzelf met wie ze is, met wie de ander is en met de wereld die ze waarneemt. Op Paradijsvogels Magazine neemt ze u mee in deze ontdekkingstocht, in haar verhalen vergezeld van een gezonde dosis dichterlijke vrijheid. Want ouder worden is tenslotte ook maar net hoe je het bekijkt.
Over de auteur
