‘Jammer hè, dat ik weg ben?’ zegt mijn dochter, half serieus. ‘Mis je me erg?’ ‘Missen?’ herhaal ik verbaasd. ‘Nee, daar heb ik nog geen tijd voor gehad.’
Mijn jongste is op kamers gaan wonen. Een stap waar zij popelend en ik met een beklemd hart naar uitzag. Natuurlijk was ze er klaar voor. En natuurlijk is het ultieme doel van opvoeden dat je kinderen zelfredzaam worden. In alle opzichten. Daar werken we als ouders vanaf dag 1 naartoe, dat we ze steeds meer kunnen loslaten. Dus kind de deur uit? Missie volbracht. Een mooie mijlpaal, waar ik tevreden bovenop kon gaan zitten. Maar ik voelde me helemaal niet blij of voldaan. Want ik genoot altijd zo van dat huis vol kinderen en hun steeds wisselende aanhang.
Al weken doemde er dan ook een inktzwarte toekomst voor me op. Wég heerlijke onvoorspelbaarheid en leven in het moment. Dag koesterende warmte van het gezinsleven, compleet met minstens zo dierbare frustraties.
Niet meer wakker liggen omdat ze om half zes ’s ochtends nog steeds niet thuis is (‘Ik denk niet dat het laat wordt, hoor mam’)
Nooit meer tig onverwachte mee-eters die aanschuiven voor een driepersoonsstamppotje. Geen kind meer dat overal zijn troep laat slingeren. Niemand die overhellende stapels schoolboeken en schriften op de laatste lege stoel plant. Die achteloos gympies, tassen en andere loslopende accessoires onder de eettafel schuift en dan fronsend aan mij vraagt waar IK haar spullen heb gelaten.
Nooit meer zwaar geïrriteerd roepen: ‘Jongens, waarom praten jullie er altijd dwars doorheen als ík eens naar een programma wil kijken?!’
Niet meer wakker liggen omdat ze om half zes ’s ochtends nog steeds niet thuis is (‘Ik denk niet dat het laat wordt, hoor mam’), en dat angstvallig vooral niet laten merken. Niet toegeven dat je tachtig keer op Whatsapp hebt gecheckt wanneer ze voor het laatst online was (goddank, om 05.18 uur leefde ze dus nog).
Nooit meer kneuterig samen op de bank Ik vertrek becommentariëren. Nu vertrok ze verdomme zelf.
En ik dan, hè, wat bleef er van mij dan nog over – als nutteloze moeder? Waar moest ik naartoe met mijn lege vleugels? Zo somberde ik mezelf een respectabele dip in. En toen was ze nog niet eens weg.
Ik had natuurlijk beter kunnen weten. Had ik mijn oudste zoon één seconde gemist nadat hij indertijd z’n boeltje bij elkaar had geraapt? Nja. Niet echt. Terwijl hij de laatste verhuisdozen in de auto laadde, stond ik al de maten te nemen voor nieuwe gordijnen en pleisterde vast de eerste gaten in de muren dicht. ‘Neem je dat kastje nog mee of kan dat weg?’ vroeg ik hem druk redderend, zijn beteuterde blik negerend.
Inderdaad, andere ouders bewaren de kamer van hun kind nog jaren in originele staat. Bij hen kan dat kind - als het hem uitkomt - ongelimiteerd thuiskomen en zijn vertrouwde plekje weer bezetten. Ik beloofde mijn zoon daarentegen een slaapzak op de bank.
De eerste ideeën voor een complete make-over van zijn kamer borrelden al bij me op
Nog erger, besefte ik nu, het schaamrood met terugwerkende kracht op de kaken, was het enthousiasme geweest waarmee ik hem uit huis had gepusht.
Op een vrijdagavond laat had hij me een oproepje op Facebook laten zien: een vriend zocht medehuurders voor een studentenwoning. Hij speelde met het idee om misschien te reageren. Ooit. Als het wat was. ‘Leuk!’ zei ik bemoedigend en ging naar bed. De eerste ideeën voor een complete make-over van zijn kamer borrelden al bij me op.
’s Nachts lag ik inventariserend wakker: wat had hij eigenlijk nodig om zelfstandig te kunnen leven? Zou het geen fijn gebaar zijn als ik vast een uitzetje bij elkaar scharrelde? De volgende ochtend stond ik al vroeg bij de Hema. Even wat pannen, servies, bestek, handdoeken, theedoeken, een afwasborstel, een flessenopener, een survivalpakket levensmiddelen en, vooruit, een broodrooster inslaan.
Omdat ik geen flauw idee meer heb wat mijn kinderen doen of waar ze uithangen, maak ik me ook geen zorgen.
Een paar uur later schudde ik hem wakker en zette twee dozen met spullen op zijn dekbed. ‘Verrassing!’ Zijn vader stond in de deuropening en keek mijn beduusde zoon meewarig aan. ‘Ik hoop dat je begrepen hebt dat je nu gaat verhuizen?’
Maar bij mijn dochter ging ik dus wel moeilijk doen. Haar hielp ik, vechtend tegen mijn tranen, met inpakken. Zonder de geringste animo om haar zelfs maar een theekopje cadeau te geven.
Want mijn nest stond op het punt om definitief ontmanteld te worden. Mijn rol werd onttakeld. Ik voelde me als een boom die een tak verloor.
En nu zijn zusje elders ging wonen, zou mijn zoon vast ook minder vaak langskomen, schatte ik in.
Als je kinderen je nodig hebben (want geen geld, honger, ziek, zwak en misselijk, enorme was, liefdesverdriet of ander geharrewar) weten ze je echt direct te vinden. Dus hoezo nutteloos?
Tegelijkertijd voelde ik me schuldig over al die schurende emoties. Wat was ik voor moeder van niks, dat ik mijn kinderen niet eens een beetje fatsoenlijk kon loslaten? Welk loodzwaar gewicht propte ik als afscheidscadeautje nog even snel in hun rugzak? ‘Mammie vindt het niet leuk zonder jullie, boehoe.’
Ja, zo maakte ik die slaapzak op de bank pas echt aantrekkelijk.
Tot het opeens zover was. En ik erachter kwam dat partir ook een peu sourir is. Want binnen no time ontdekte ik 7 waarheden:
1. Niets weten is een zegen
Omdat ik geen flauw idee meer heb wat mijn kinderen doen of waar ze uithangen, maak ik me ook geen zorgen. Daardoor slaap ik voor het eerst sinds jaren stukken beter.
2. Je leven blijft onvoorspelbaar
Als ik een stoofgerecht/stamppot/soep of wat dan ook maak om in te vriezen, wipt tien tegen één mijn dochter binnen: ‘Ha, ik blijf eten.’ Na vijf seconden appen: ‘A., E. en B. komen ook .’
3. Je huis wordt wel voorspelbaar
Het is heerlijk om thuis te komen in een huis dat er precies zo uitziet als je het ’s morgens hebt achtergelaten. Dus niet opeens met een aanrecht vol afwas, overal losse stort, een verontwaardigde badkamer en een geplunderde koelkast.
4. Gaten in je dag vullen zichzelf op
Dat is een natuurwet. Je gaat zonder nadenken in op spontane uitnodigingen, werkt langer door als jou dat beter uitkomt, plant makkelijker bezigheden buitenshuis en spreekt vaker met vrienden af.. Ook dat is genieten: geen rekening hoeven houden met anderen.
5. Je blijft gewoon moederen
Als je kinderen je nodig hebben (want geen geld, honger, ziek, zwak en misselijk, enorme was, liefdesverdriet of ander geharrewar) weten ze je echt direct te vinden. Dus hoezo nutteloos?
6. Jullie binding verdiept zich
Ontdaan van de ballast van alledag (‘Ruim op, kom thuis, maak je huiswerk, ga je zó de deur uit?!’) worden gesprekker vaak niet alleen leuker, maar ook wezenlijker. Bovendien word je niet meer consequent weggedrukt als je belt, en ze gaan ook uit zichzelf appen. Je krijgt echt contact. En wat blijken ze opeens een stuk volwassener, als je ze niet meer dagelijks ziet.
7. Je laat ze nog beter los
Er komt een moment dat jouw kinderen het bij jou thuis al uren reuze gezellig hebben met hun vrienden en met hun mobieltjes: hangend, kletsend en chillend op jouw bank. Terwijl jij de caterende figurant in de keuken bent. Dat is het moment waarop je denkt: ga alsjeblieft allemaal naar je eigen huis! Ik wil zelf op die bank zitten chillen. In m’n eentje. Dus hop, wegwezen. Get a life.
En hee, realiseer je je dan, dat heb ik zelf ook weer. Een eigen leven.
[hr]
Vrouwen van 50+ houden alle ballen in de lucht. Ze moederen, grootmoederen en mantelzorgen, hebben een drukke baan of doen alles om aan werk te komen. En ondertussen zijn ze ook nog partner/aan het daten/of weer zielstevreden single. Journaliste Monique Montanus jongleert lekker mee en deelt haar scherpe observaties op Paradijsvogels Magazine.
Over de auteur
