Geen moment rust wordt die arme Coppernickle gelaten. Zit hij daar, tussen de takken verscholen, voor even Oost-Indisch doof voor al het lawaai van het jong, stiekem aan een muisje te eten; maar dan komt, als het eenmaal te lang heeft geduurd, Feline met lange stappen laag aan de grond naar buiten geslopen en kijkt hem vernietigend aan. Schuldbewust pakt hij dan wat nog rest van de prooi in de snavel en vliegt er - zuchtend, vermoed ik - weer mee naar huis. Zo zegeviert de plicht in de Burcht.
[quote text_size="medium"]
"Ik kan niet geloven dat één uilskuiken in zijn eentje zoveel extra prooi zou verzwelgen"
[/quote]
Zó hard moeten ze werken om het jong van eten te voorzien - ze krijgen inmiddels meer voedsel dan drie volwassen uilen tezamen op zouden kunnen, dat ik vanavond maar weer ging kijken: want ik kan niet geloven dat één uilskuiken in zijn eentje zoveel extra prooi zou verzwelgen. Voorzichtig op de muisstil aangedragen stoel gaan staan, neus mentaal dicht; en het hoofd naar binnen, de zaklantaarn ergens bovenlangs mijn oor mee naar binnen wringend.
[quote text_size="medium"]
"Het huis is een ware Horn of Plenty"
[/quote]
En daar zit het mirakel dan: dikke buik - ik heb er inmiddels geen enkele moeite meer mee te bedenken waar dàt nu vandaan kan komen - muizen en kuikens in een liefdevol muurtje om hem opgetrokken. Alles wat het heeft te doen, is toetasten. Het huis is een ware Horn of Plenty... intussen blaast het mij zo afwerend tegemoet dat je er zowat bang van zou worden; voorzichtigheidshalve scherm ik dus mijn ogen af, maar laat voldoende ruimte tussen de vingers om dit wereldwonder goed te blijven bekijken.
[quote text_size="medium"]
"Ik zal in de toekomst Feline waarschijnlijk eens onderhouden over de waarde van een gebalanceerd dieet; maar voor nu houd ik het op drieënhalf volwassen uil per dag, precies zoals ze het willen hebben"
[/quote]
Wel, het is erop vooruit gegaan. 't Is in elk geval iets minder lelijk. In de verte heeft het zelfs iets weg van een uil. Maar het meest lijkt het eigenlijk op Paulus de Boskabouter: ronde kop, ronde neus - als ik het tenminste zo mag noemen, een serieuze snavel is het in elk geval niet - en vooral een héél, héél vriendelijke blik. Een snoepje, eigenlijk. Ik zal ik de toekomst Feline waarschijnlijk eens onderhouden over de waarde van een gebalanceerd dieet; maar voor nu houd ik het op drieënhalf volwassen uil per dag, precies zoals ze het willen hebben. Er zal, denk ik dan, een goede reden voor bestaan. Maar ik heb wel een voorstelling van hoe het gezin gezamenlijk eet: moeder Feline deelt de muis uit, het kind eerst. Ze zitten alle drie knus tegen elkaar aan, en vader en moeder kijken met grote ronde ogen van verrukking naar hun kroost. Er is nog nooit zo'n bijzonder uilskuiken op de wereld gezet, bubbelen ze tegen elkaar, kijk eens wat een mooie ronde buik ons kindje heeft... En het krijst zo prachtig, hoor maar...
[hr]
Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in Het Uilen Project: in zijn achtertuin wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in 'iets Paradijsvogeligs' deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.
Over de auteur
