22 oktober 2012. Schemer. Nu de winter nadert, is dat het moment waarop de uilen naar buiten komen. Waar ze in de zomer overdag nog graag in de bomen van de zon mogen zitten genieten, is de eerste nachtvorst het teken voor uitsluitend nachtelijke activiteiten.
Ouderpaar en jong klimmen gezamenlijk het nest uit. Sterre sprint meteen als een aapje zo snel de takken in, intussen luid kwetterend en met de vleugels slaand. Als je niet goed kijkt, lijkt het haast of ze vliegt... Het doet me aan mezelf denken, aan de dag dat mijn vader mij mijn eerste schaatslessen gaf: al snel had ik toen door dat je evengoed je voeten, met ondergebonden schaats en al, kon omzwikken en dat dan de grip op het ijs van je hielen, waarmee je de schaatsbewegingen uitvoerde, voldoende was om zonder die lastige schaatsen toch vooruit te kunnen komen – en niet eens zómaar vooruit, maar nog razendsnel ook. In mijn herinnering hoor ik nog altijd mijn lieve vader trots juichen, steeds verder weg achter het gordijn van lui neerwarrelende sneeuwvlokken tot ik tenslotte alleen in een stille wereld reed... Onder de donkere brug door, aan het eind van de vaart...
[quote text_size="medium"]
"Wat het ouderpaar betrof was inmiddels de tweede fase van de opvoeding hoog en breed aangebroken"
[/quote]
Als zoiets zag het er in elk geval uit, dat met Sterre. Veel misbaar maar desondanks toch een overtuigende vertoning die door Coppernickle en Feline dan ook met tevredenheid werd gevolgd. Maar het werd al spoedig duidelijk, dat, wat het ouderpaar betrof, inmiddels de tweede fase van de opvoeding hoog en breed was aangebroken. Alleen maar kunnen vliegen was niet meer genoeg.
Dus wat Sterre ook blies, het haalde niets uit: stoïcijns blijft Feline haar aankijken, zonder aanstalten te maken een prooi te brengen. Na een tijdje gooit Sterre het dan ook over een andere boeg, en begint nu klagend haar moeder om eten te vragen. “Klagend” – want zo klonk het precies, al die zilverige toontjes met een huiluithaal naar boven, aan het eind van de zin; en wonderbaarlijk en ongelooflijk was dat om aan te horen, die menselijke intonatie in de stem van dit kleine uiltje.
[quote text_size="medium"]
"Voortaan moet ze voor zichzelf zorgen; en dat probeert ze precies als haar moeder te doen"
[/quote]
Feline houdt het dan ook maar een paar minuten vol, en komt dan snel aangeklauterd met een mooi stuk prooi in de snavel. Het groot genoegen waarmee een glimmende Sterre die smakkend verorbert, is genoeg om mijn hart nog verder te doen smelten.
Maar voor Sterre is dit nu de laatste keer. Voortaan moet ze voor zichzelf zorgen; en dat probeert ze precies als haar moeder te doen. Daarover later meer.
[hr]
Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in Het Uilen Project: in zijn achtertuin wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in 'iets Paradijsvogeligs' deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.
Beeld: olieverf landschap "Licht Los", harsolieverf en tempera op paneel 26*37 cm
Over de auteur
