De uilen Coppernickle en Feline wonen al geruime tijd in de Uilenburcht van kunstenaar Paul Christiaan Bos. In zijn Uilendagboek volgt hij de dagelijkse belevenissen en gezinsperikelen op de voet: eerder kregen de uilen samen het lelijke, maar o zo schattige uilskuiken Sterre. Zij woont inmiddels op kamers en haar ouders waren aan een nieuw nestje begonnen, maar de twee kuikens Tristan en Aurore hebben het helaas niet gered. Moeder Feline is in alle staten...
Het is een aantal dagen na de dood van haar laatste jong, Aurore. Het verdriet van Feline nam volledig bezit van haar. Dagen at ze niet, maar joeg in plaats daarvan altijd maar door van nest naar uitkijkplaats en weer terug. Ze was tot in het angstwekkende vijandig tegenover alles en iedereen en zag eruit als een heidense wraakgodin. Aan haar verenkleed plakte een grauwe rouwsluier van babypoep. En dan die ogen van haar. Mij kon ze alleen vol haat aanstaren. Als ze al tenminste niet meteen op de vlucht sloeg, in wrokkige razernij.
Dreiging
Vandaag zit Feline in de zon, nog steeds vervuld van waanzin. Uit het niets strijkt - na dagenlange onderduiking - van boven haar Coppernickle neer op een tak. Bedeesd kijkt hij omlaag naar Feline die onmiddellijk een dreighouding heeft aangenomen. Ze gromt, en dat geluid klinkt gemeend. Coppernickle klautert echter voorzichtig omlaag, het hoofd deemoedig iets gebogen. Zijn ogen glanzen zacht. De uil straalt een wonderlijke zachtheid en mededogen uit. Feline dreigt echter met meer scherpte. Dan komen beide uilen tegenover elkaar te staan en heeft Coppernickle zich willens en wetens overgeleverd aan wat komen moge. Zijn vrouw komt op hem af, met vlerkige vleugels en de snavel wijd opengesperd, maar zonder het heen en weer waggelen van het hoofd waarmee een uil normaal gesproken als waarschuwing dreigt. Het is dus menens.
Troost
Dan legt hij onbevreesd zijn snavel tegen de hare. Het is een gebaar zoals ik nog nooit eerder bij de uilen heb gezien. Ook Feline is zichtbaar verrast. Ze laat haar vleugels een beetje zakken. Coppernickle trekt zijn gelaat terug en kijkt zijn vrouw weer in de ogen. Overgave, rust, begrip en gevoel liggen in zijn blik, en de vleugels zakken nu weer nog een beetje verder. Nu legt hij zijn snavel tegen haar andere wang; en dan vouwen die vleugels zich ten slotte toe. Feline’s hoofd, en het is een onmeetbaar maar onmiskenbaar verschil, glijdt van de gebogen aanvalshouding naar die van de buiging in begroeting. Ook zij streelt nu ineens met haar snavel, aarzelend, langs de wang van de andere uil. Nu eens links, dan weer rechts.
Een nieuw bruidsboeket
Dan zoekt Coppernickle - met mijn haastig aangeboden maar voornaam genegeerde hulp - een verkort, hernieuwd bruidsboeket voor zijn vrouw bij elkaar. Hij schikt de prooi vluchtig, maar zeker van zijn zaak. Feline eet ervan in dezelfde trant. Het is pas na dit ritueel dat zij zich samen terugtrekken in hun nest. Daarvandaan klinkt nog lang een fluisterende, ontroerende samenzang.
Ik ben diep onder de indruk. Het zal nog maanden kosten eer Feline weer enigszins de oude is, maar haar genezing begint hier. Met een Coppernickle die kwam troosten. De schoonheid van deze wezens is adembenemend.
Meer lezen van het Uilendagboek? Hier vind je alle verhalen.
[hr]
Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in zijn eigen achtertuin: daar wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in ‘iets Paradijsvogeligs’ deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.
Over de auteur
