De uilen Coppernickle en Feline wonen al geruime tijd in de Uilenburcht van kunstenaar Paul Christiaan Bos. In zijn Uilendagboek volgt hij de dagelijkse belevenissen en gezinsperikelen op de voet: eerder kregen de uilen samen het lelijke, maar o zo schattige uilskuiken Sterre. Zij woont inmiddels op kamers en haar ouders waren aan een nieuw nestje begonnen, maar de jongen Tristan en Aurore hebben het in de zware strijd van de natuur helaas niet gered. Nadat de rust weer een beetje is teruggekeerd, valt er tijdens een zware oktoberstorm een boom op de burcht...
Bomen als luciferhoutjes
Ik zit in het atelier te werken als Franka mij belt: de storm is zo hevig dat in onze tuin talloze bomen al luciferhoutjes zijn geknapt. De weg naar het atelier is versperd en - erger - een immense boom is bij de grond afgebroken en heeft als een scheermes het skelet van de burcht in tweeën gesneden.
Sterre... Feline... Coppernickle... Ik ga naar buiten en raak onmiddellijk in een absolute paniek. De ingang van het nest van Feline en Coppernickle staat er zielig bij heen en weer te zwaaien, als een dwaas maar volledig citaat uit de een of andere Nouvelle Vague. Een uitzinnige Feline klautert over de restanten van de rhododendron bij hun - nu voormalige - uitkijkplek. Maar de boom - mijn hart schiet me in de keel - heeft vooral in de buurt van Sterre's nest de grootste schade aangericht.
De storm heeft op ons beiden een diepe indruk gemaakt
Ik speur in het donker met mijn ogen langs de bladeren en zie nu ook de andere twee uilen. Gedurende de nacht wordt er alleen maar zacht gevocaliseerd. De ouders, Coppernickle en Feline, zitten vlak naast elkaar ter hoogte van het nest. Sterre zie ik op twee meter daarvandaan, laag in de struiken. De hele tijd observeert ze het ouderpaar nauwlettend. Pas wanneer ze eindelijk het huis ingaan, vliegt ze naar de schommel. Ze heeft dan inmiddels gelukkig wel de prooi verslonden, die ik in haar eigen nestje voor haar te pronken legde. Nu gaat ze kijken of er elders nog meer te halen valt. Als ik voorzichtig, haar al knikkend begroetend, op haar toeloop, werpt ze me een vuile blik toe en keert zich om, zodat ik haar alleen nog op de rug zie. Na de storm vertrouwt ze mij voor geen meter en ik trek me direct terug. De storm heeft op ons beiden een diepe indruk gemaakt.
Waar is Sterre
De volgende ochtend kom ik de burcht in, opzoek naar Sterre. Ze zit niet onder het camouflagenet. Ik kijk verder, sluip stil, de voeten telkens hoog optrekkend, tot voorbij de rhododendron. Bij de voormalige uitkijkplek van Coppernickle en Feline, nu alleen nog maar splinters, ligt nog een restje prooi van gisteren. Ik laat mijn blik over de struiken dwalen. Als dat niets oplevert, hurk ik neer en begin de diepten tussen de donkere wortels van de rhododendron af te speuren. Maar ook daar houdt “mijn” Sterre zich niet op.
Ik loop nu naar de boom die de Burcht verwoestte. Die ligt daar als een mysterieuze, sprookjesachtige poort aan het eind. De verwrongen stammetjes, die de kolos in haar val op de knieën dwong, lijken al deel van het geheel uit te maken. Hier kan ik niet verder, of ik moet op handen en knieën. Boven de lange, iets gebogen stam hangt een loodzware lucht. Tegen dat dode grijs straalt het groene blad dat de storm overleefde alsof er innerlijk licht in schuilt. En ineens word ik me bewust dat Sterre me aanziet.
Vergeving
Ze zit in haar eigen nestje. Haar ogen staan open, en ze kijkt rustig mijn kant uit. De boom verspert mij de weg, dus nu moet ik omlopen, heel zachtjes onder het ouderlijk nest door, geen slapende honden wakker maken als het even kan, en dan sta ik voor haar. Even moet haar mijn gezicht, zo vlak voor het nest, aan de storm herinnerd hebben: de ogen staan vierkant, zenuwachtig opent zich eventjes haar snavel. Dan verinnerlijkt zich haar blik, en weet ze wie ik ben en begrijpt ze wat ik kom doen. Ze mag me nog altijd niet, maar ik krijg het gevoel dat ze mij vergeeft voor de storm die haar nest zo erg trof.
Met een schuddende beweging van de veren gooit ze de boze droom van de afgelopen nacht van zich af, en neemt met een precieus gebaartje - alsof ze haar pinkje heft - de muis aan uit mijn hand.
Sterre is weer thuis.
Meer lezen van het Uilendagboek? Hier vind je alle verhalen.
Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in zijn eigen achtertuin: daar wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in ‘iets Paradijsvogeligs’ deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.
Over de auteur
