De uilen Coppernickle en Feline wonen al geruime tijd in de uilenburcht van kunstenaar Paul Christiaan Bos. In zijn Uilendagboek volgt hij de dagelijkse belevenissen en gezinsperikelen op de voet. De twee uilen zijn trotse ouders van het lelijke maar o zo schattige uilskuiken Sterre, zij woont inmiddels op kamers. Ondertussen broedt Feline op een nieuw nestje en zoekt Sterre toenadering bij haar vader. Harmonie en genegenheid in de Burcht, hoewel het tussen moeder en dochter minder goed botert..
Coppernickle was bovenop het poortje in alle rust bezig met het verscheuren van prooi, toen Sterre naast hem neerstreek. Op zichzelf al een staaltje van grote en trefzekere vliegkunst, dus het was geen wonder dat hij ongelovig achteruit deinsde. Maar zijn verrassing werd nog groter toen het tieneruiltje haar kopje aarzelend tegen zijn nek aanvlijde en met een liefdevolle blik voorzichtig aan zijn nekveertjes begon te knabbelen.
Een knuffelende uil
Als enige uil in de wijde omtrek is zij in staat om genegenheid te tonen. Het is een wonder. Meteen moest ik terugdenken aan eind maart 2013, een jaar terug, toen zij juist haar eigen nest had betrokken en haar moeder Feline op het dak daarvan naast haar neerstreek. Ook toen liet ze die o zo bijzondere karaktertrek zien, want ze ging ineens tegen haar moeder aan staan om haar vol blijdschap te knuffelen. Toen nog wel!
Feline, innig tevreden, strijkt weer boven op haar eieren neer. Ze zouden vannacht weleens kunnen uitkomen...
Genegenheid in de Burcht dus, waar Sterre zich weer thuisvoelt (al gaat ze Feline wijselijk uit de weg); diepe genegenheid zelfs tussen Coppernickle en Feline, zoals overduidelijk blijkt uit de moeite die hij zich geeft om haar telkens weer de lekkerste beetjes te brengen terwijl zij op de nu bijna uitkomende eieren zit te broeden. Feline drukt zich vastbesloten op de eieren onder haar. Ze moet het leven erin kunnen voelen. Nog even, en dan komen ze uit.
Die korte tijd neemt Feline te baat om Sterre een flinke oorveeg uit te delen
Heel stilletjes, wonderwel zonder ook maar de kleinste trilling te veroorzaken, heb ik vlak boven de grond een soort trampoline rondom het nest weten te spannen. Die trampoline is bedoeld om stuiterende uilenjonkies te redden als die op avontuur willen gaan. Zilverpapier hier en daar moet Sterre op de omtrek ervan opmerkzaam maken, zodat zij er niet per ongeluk in vast komt te zitten als ze weer eens een waaghalzige vliegtoer uit wil halen.
Een oorveeg
De genegenheid in de Burcht zal alleen maar toenemen als de jonkies zich aandienen. Behalve tussen Feline en Sterre, moeders trekt het zich aan haar kroost het steeds beter kan vinden met Coppernickle. Als ik in de schuilhut plaatsneem ben ik precies op tijd om te zien hoe Coppernickle Feline aflost van het broeden, zodat zij voor een paar minuten de vleugels kan strekken.
Die korte tijd neemt zij te baat om Sterre een flinke oorveeg uit te delen. Deze vlucht gauw haar eigen nest in om daarvandaan bedremmeld te protesteren. Feline, innig tevreden, strijkt weer boven op haar eieren neer. Ze zouden vannacht weleens kunnen uitkomen...
Meer lezen van het Uilendagboek? Hier vind je alle verhalen.
[hr]
Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in zijn eigen achtertuin: daar wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in ‘iets Paradijsvogeligs’ deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.
Beeld: detail "Owlery II: de Uilenkus", Chinese inkt op Saunders papier 19, 3 * 29 cm
Over de auteur
