Het Uilendagboek | Aurore zet haar eerste stappen

27 juni 2016
155

Coppernickle en Feline wonen al geruime tijd in de Uilenburcht van kunstenaar Paul Christiaan Bos. In zijn Uilendagboek volgt hij de dagelijkse belevenissen en gezinsperikelen op de voet: Eerder kregen de uilen samen het lelijke, maar o zo schattige uilskuiken Sterre.  Zij woont inmiddels op kamers en haar ouders zijn aan een nieuw nestje begonnen, recent zagen de twee uilskuikens Tristan en Aurore het levenslicht. Helaas heeft Tristan het niet gered, het uiltje was te zwak en is door de ouders opgeofferd om ruimte te geven aan de sterkere Aurore die nu al haar eerste stapjes aan het zetten is..

Een volmaakt wezen

Midden op de grijze dag kom ik Aurore, op weg naar het atelier, voor een tweede maal tegen. Dit keer zwalkt ze, nog heel onzeker, op lange poten door de klimop en de grassen rond de drinkvijver. Als ze zich van mij bewust wordt gaat ze op een verhoging zitten om mij vanaf daar uiterst vriendelijk en bewust aan te kijken. Ze is werkelijk het mooiste uiltje dat ik tot nog toe ooit gezien heb.

Ik til haar op, Aurore werkt heel gewillig en vol van vertrouwen mee. Ze zit statig in mijn handpalm, zeker als een koningin aan wie, voor een zoveelste maal, de eer wordt betuigd die haar gewoon is en toekomt.

Was bij Sterre al de zoom rond de oogschelpen als van zuiverste zijde, bij haar lijkt het diadeem - want simpelweg verentekening is het niet meer te noemen - wel van kostbaar gouddraad gemaakt. Elk minuscuul veertje is door een oneindig geduldig en toegewijd Oosters miniatuurschilder met onverbeterlijke perfectie geplaatst. De heldere wimpers die haar diepe ogen omsluiten zijn volmaakt. Weergaloos volmaakt.

Lees ook:  Een wonderlijke vriendschap tussen een ekster en de familie Bloom

Schuifelen als een ooievaar

Aurore begint nu wat rond te neuzen in de grassen, en schuifelt - de houterige bewegingen doen je aan die van een ooievaar op zijn lange benen denken - van klimopblad naar grashalm en van spriet naar blad. Elk stapje brengt haar gaandeweg steeds dichter bij mij. Eenmaal bij de tufstenen rand van de vijver aangekomen, begeeft haar tenslotte de moed. Ze zakt daar op haar achterwerkje en knijpt haar ogen een tel dicht.

De blik die mij nu treft is verrukkelijk. Verlegen, en tegelijkertijd nieuwsgierig; gereserveerd, maar desondanks zonder ook maar de minste angst

Dan doet ze ze weer open, en kijkt voluit naar mij. De blik die mij nu treft is verrukkelijk. Verlegen, en tegelijkertijd nieuwsgierig; gereserveerd, maar desondanks zonder ook maar de minste angst. Hoe zou ze ook angst voelen? Ik ben immers de geest van de plek; dat moet haar moeder haar vast al verteld hebben, tijdens een van die lange fluistergesprekken die almaar uit het nest opklonken. Niet één van hen dus, maar wel één die uitsluitend hunner wille bestaat.

De meest liefhebbende begroeting

Ik til haar op, Aurore werkt heel gewillig en vol van vertrouwen mee. Ze zit statig in mijn handpalm, zeker als een koningin aan wie, voor een zoveelste maal, de eer wordt betuigd die haar gewoon is en toekomt. Een fakir. Een Egyptische godheid. Vleesgeworden droom van Salomon; een wezentje van adembenemende, volmaakte schoonheid.

De vleugels iets gespreid, het kale hoofdje met de reeds onverbeterbaar gevormde oogschelpen beladen met mysterie en wonder als bij een oude pop van het Wajangspel aan wie zekere magische kracht wordt toegedicht. Op het magere slangennekje beweegt haar hoofdje schokkerig - ontroerend schokkerig, want het is een bewegen als dat van een heel klein kind - in mijn richting. Op het moment dat ze mij weer voluit in het gezicht ziet, spert ze iets haar snavel open: een volslagen onverwachte, door-en-door verrassende, liefhebbende begroeting zoals alleen de eigen, allerdierbaarste familie wordt toebedeeld. Ik wilde dat ik hetzelfde terug kon doen.

Lees ook:  Deze trap van mozaïek verandert 's nachts in een magisch sterrenstelsel

 

Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in zijn eigen achtertuin: daar wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in ‘iets Paradijsvogeligs’ deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine. 

Over de auteur

Jasper Voorn
Mijn naam is Jasper Voorn, 28 jaar, en ik ben de initiatiefnemer van Paradijsvogel Magazine. Zaken als Kunst, cultuur, reizen en de natuur hebben mij altijd gefascineerd. Vanuit een passie voor bovenstaande zaken ben ik dan ook Paradijsvogels Magazine begonnen. Naast mijn bezigheid bij dit online tijdschrift houd ik me als directeur en eigenaar van Web Wings BV, samen met een groeiend team van 30+ collega’s, dagelijks bezig met het realiseren van online marketing resultaten voor meer dan 200 verschillende klanten. Hier richten wij ons voornamelijk op duurzame marketing door lange termijn resultaat te halen via zoekmachine optimalisatie. Binnen Paradijsvogel Magazine komt mijn passie voor online marketing, mensen inspireren en mij verder verdiepen in de wereld om ons heen samen. Mijn doel is om vanuit Paradijsvogel Magazine jaarlijks 2 miljoen mensen te kunnen bereiken met interessante verhalen en kennis uit deze prachtige paradijselijke wereld die wij met z’n alle mogen bewandelen.

Recente berichten

De 5 populairste bezienswaardigheden in Gent

Ontspanning door meditatie: hoe het werkt en waarom het helpt

Top 3 mooiste tuinen in de wereld

Een modern interieur

© Paradijsvogels Magazine - 2023
Made with
Web Wings