Het is nooit gemakkelijk, maar als iemand overlijdt met dementie, dan is dit een sterfgeval wat de nabestaanden zagen aankomen. De strijd tegen deze ziekte zou immers vroeg of laat eens stoppen. Dat neemt niet weg dat er veel verdriet is bij het overlijden van een moeder of het heengaan van een vader met dementie. De maanden of jaren voor het overlijden was er al veel verdriet, een periode die je al kunt vergelijken met de rouwperiode. Een periode van afscheid, waarbij je afscheid nam van de persoon die je zo lang gekend hebt. Om het verdriet van deze periode te verwerken, die vooraf nog eens gaat aan de daadwerkelijke rouw bij het overlijden, vinden veel nabestaanden het fijn om bij het overlijden van iemand met dementie gedichten of teksten voor te lezen tijdens de uitvaart. Wij hebben daarom een aantal prachtige gedichten verzameld, die je een hart onder de riem zullen steken tijdens deze zware periode.
5 gedichten bij overlijden van iemand met dementie
Het overlijden van een dierbare met dementie is een ingrijpende gebeurtenis die vaak gepaard gaat met een mix van verdriet en zelfs dankbaarheid en opluchting dat het lijden beëindigd is. Een gedicht bij het overlijden van iemand met dementie kan in zo'n moment troost bieden en woorden geven aan emoties die moeilijk te uiten zijn. Of het nu gaat om het herdenken van de mooie momenten of het verwerken van het verlies, deze gedichten kunnen helpen om herinneringen te koesteren en de liefde levend te houden. We delen daarom vijf pakkende gedichten, die bij het overlijden van iemand met dementie troost kunnen bieden.
Weg – Toon Hermans
Zijn wij onderweg naar ‘iets’
of is het maar een reis naar ‘niets’
leven tussen vreugd’ en pijn
zou dat werkelijk leven zijn?
Is het leven…zomaar leven
of een deel van ‘t grote plan
soms kom je iets eeuwigs tegen
en héél even denk je dan:
dat het licht weer op kan stralen
uit een diepe duisternis
en dat leven wordt geboren
uit wat al gestorven is.
Angela Groothuizen – Dwaal
Ik dwaal wat rond in mijn verleden
Maar hoe zat het ook al weer?
Ik klamp mij vast aan het heden
Maar het vergeten wordt steeds meer
Al die woorden, al die namen
Ik kan er moeilijk bij
Waar is dat scherpe geheugen?
Het hoorde zo bij mij
Waar is die snelle denker
Dit hoofd herken ik niet
Een op drift geraakte denker
Die door de mist steeds minder zie
Ik zal alles accepteren
En ik wil buigen als het riet
Maar vergeten…vergeten wil ik niet
Dementie – Roy Smits
Eenzaam verblijf ik,
en zink ik dieper weg.
Mijn angsten verdrijf ik,
met de woorden die ik zeg.
Mijn herinneringen zweven gestaag achteruit,
als vrije vogels richting zuid.
Naar een warme plaats van het verleden,
alwaar ik tevreden,
mijn rustplaats zal betreden.
Wie geeft nog om de kleine uren,
waarin mijn gevoelens zichzelf sturen.
Wie geeft nog om een vogelvlucht,
dwalend in de lucht,
zoekend naar een bestaan,
beseffend te hebben afgedaan.
Mijn ziel is al afgeschreven,
mijn wil afgedreven.
Dadelijk wordt het kil,
blijven mijn woorden stil.
Wie geeft nog om dit leven,
Waaraan ik vast blijf kleven.
Mijn bewustzijn wordt onbewust,
en toch blijf ik gerust.
Onwetend wanneer ik stop,
ergens houdt het lijden op.
Want in tijd verstijf ik,
en sterven de woorden die ik zeg.
Op een fantasiewereld drijf ik,
en zink ik langzaam weg.
Langzaam maar zeker ontglipte jij ons – Yvonne van Emmerik
Langzaam maar zeker
ontglipte je ons,
werd steeds minder lichaam,
enkel glimlach en traan
uit ogen die keken
al over de grens
en toen moest je gaan.
Ik wist niet
dat dood
zo zachtjes zou komen,
zo wezenlijk vredig,
geen sprong in de diepte
maar meer een verglijden,
een zachtjes wijken.
Even mochten wij nog
in jouw vrede verblijven,
toen moesten wij terug,
terug naar het leven,
wat deed dat pijn.
De diepte die gaapte
aan onze kant.
Desiree Jacobs – Zij
Ik kijk naar haar,
ze ziet, niet.
Ik kijk naar haar,
ze ziet, niet.
Rimpels verschijnen,
mijn woorden
maken kreukels
in haar gezicht.
En terwijl zij verblijft
in verre oorden,
kijk ik naar
de schade
die is aangericht.
7 korte gedichten bij het overlijden van iemand met dementie
Korte gedichten kunnen eveneens een krachtige manier zijn om deze emoties te verwoorden en steun te bieden in tijden van rouw. Ze vangen de essentie van herinneringen, gemis en liefde in slechts enkele regels, waardoor ze bijzonder geschikt zijn voor een rouwkaart, een herdenkingsdienst of een persoonlijk moment van reflectie. We delen daarom nu 7 korte gedichten om stil te staan bij het overlijden van degene met dementie.
Natascha Heremans – Gedicht over dementie
Verloren lopen in jezelf
zoveel dingen weten
maar ze niet kunnen uitspreken
gedachten die in een doolhof lopen
en duidelijkheid het enige is waar je kan op hopen
Woorden die verdwijnen nog voor je ze kan zeggen
terwijl je in je hoofd zoveel weet uit te leggen
Telkens opnieuw die draaimolen die niet te stoppen is
En je zo dikwijls afvragen wat is er nu toch mis
verlopen lopen in jezelf
weten wie je bent, maar het niet kunnen uitleggen...
Eens – Tineke Boer-Sander
Ooit geweest
Lang geleden
Toen een heldere geest
Nu troebel heden.
Tineke Boer-Sander – Kwijt
Zoek in mijn geheugen
Naar dingen die ik kwijt ben
Verzin meermalen een "leugen"
Omdat ik de waarheid niet meer ken.
Innerlijke strijd - Tineke Boer-Sander
Geestelijke spinnenwebben
Gevangen in tijd
Angstgevoelens hebben
Innerlijke strijd.
Het denken - Tineke Boer-Sander
Stormende golven
in mijn hoofd.
De gedachten bedolven
van positief denken beroofd.
Memori.nl
Wie weet hoe hard jij vechten moest
Tegen je ziekte, tegen jezelf
Wie weet hoe moe en bang jij was
Hoe moedig en krachtig
Als niemand het zag
Memoriesieraden.nl
Hand in hand zijn wij gegaan
Tot aan de drempel.
Moegestreden, door onze liefde omringd,
Ben je van ons heengegaan
Over de auteur
