Cabaretier Jochem Myjer is regelmatig op Texel. Tijdens zijn wandelingen komt hij vaak een oudere man met een hond tegen. De man staat altijd even stil bij de zee, pakt uit zijn jas een verfrommelde plastic tas en gaat hier op zitten.
Dan doet hij zijn hand boven zijn ogen en tuurt roerloos naar de zee. Een kwartier later loopt hij met zijn hond naar de auto en rijdt weer weg. Op een gegeven moment hoorde Jochem dat de vrouw van de man ernstig ziek was en veel te vroeg was overleden.
Het inspireerde hem tot dit ontroerende gedicht.
Weduwnaar
Ik ga zo naar de stad
over de markt heen struinen
een kopje koffie drinken
bij ons tentje in de duinen
dan wat kruiswoordpuzzels maken
om mijn geheugen op te frissen
en
ik ga proberen
je niet te missen
ik ga proberen
je niet te missen.
Vanavond pak ik de auto
ga ik even terug naar het strand
lekker de hond uitlaten
met de wind praten
speuren naar zeehonden
of misschien wel bruinvissen
en
ik ga proberen
je niet te missen
ik ga proberen
je niet te missen
Maar maak je geen zorgen
Want morgen ga ik genieten
van elke zonnestraal
Van elk grappig verhaal
Ik ga zelfs naar een feestje
en als ik thuis kom
ga ik een hele zak chips leeg eten
en de tijd totaal vergeten
en wijn drinken
totdat ik alleen nog maar kan slissen
En als ik dan wakker word
ga ik proberen
je niet te missen
Over de auteur
