Als een jonge vrouw vroeger verkering had, moest ze ‘oppassen’. Eén van de uitdrukkingen die in dat kader werd gebruikt was ‘bezit van de zaak is einde van het vermaak’. Ik vond dat destijds een vreemde uitdrukking, want je deed toch al die moeite om iemand te krijgen, ofwel die eerste zoen? Dat er meer achter stak, had ik pas veel later door. Maar deze uitdrukking is ook op andere situaties van toepassing.
Vaak zie ik mooie tassen, schoenen en kleren - soms in de winkel, soms in het voorbijgaan op straat. En heel soms zie ik iets, waarvan ik denk ‘precies wat ik zoek’. Maar als ik dan net op het punt sta om het ‘juiste’ paar schoenen te kopen, dan zegt mijn vriend, zoals overigens meer mannen reageren: ‘je hebt toch al genoeg schoenen?’ Ja, wel twintig paar, maar deze niet: de kleur is net wat ik al een tijdje zoek, de hakhoogte is uitstekend, ze passen perfect bij die ene jurk en ze zitten goed. ‘En wat kosten ze?’ is de volgende vraag. Na het prijskaartje te hebben bekeken hoor ik enig gemompel in de trant van ‘dat je dat geld er voor over hebt’. Mijn humeur daalt tot het nulpunt. Maar al zie ik op dat moment helemaal voor me waar de schoenen goed bij passen en met welke gelegenheid ik ze aan kan, toch vraag ik me af of mijn vriend ergens gelijk heeft.
Want waarom moet ik zo nodig een nieuw paar schoenen kopen als ik er al zoveel heb? Heb ik ze echt nodig - nee, natuurlijk niet - of wil ik per se wat kopen omdat het geld in mijn zak brandt? Gaat het om de jacht of het bezit?
Om op deze vragen een antwoord te krijgen, probeer ik nu regelmatig tot tien te tellen voor ik iets koop. En inderdaad; soms besef ik dat ik die schoenen niet nodig heb of dat ze eigenlijk te duur zijn (en dat mijn vriend toch wel gelijk heeft). Dan ga ik met lege handen de deur weer uit. Maar als ik die schoenen een week later nog in mijn hoofd heb zitten dan ga ik terug naar de winkel. En als ik ze dan nog steeds goed, mooi en lekker vind, dan koop ik ze en anders niet. Zodra de schoenen eenmaal van mij zijn verheug ik me extra op ons volgende etentje, wanneer ik de schoenen bij die ene jurk ga dragen. Zo wordt het bezit van deze zaak voor mij juist het begin van het vermaak!
[hr]
Fenna Korthals Altes is een reële optimist. In het besef dat het leven goed is geniet ze er met volle teugen van – hierin vaak bijgestaan door vriendinnen, vriendje en kat. Ze wil zich zo lang mogelijk vrij voelen en heeft daarom als levensvisie om verder te kijken dan ‘hoe het hoort’. Voor Paradijsvogels Magazine beschrijft ze met scherpe blik en prettige zelfspot de dilemma’s die dit met zich meebrengt.
Over de auteur
