Op de verpakking van etenswaren kan heel veel informatie op staan. Je kunt je wel eens afvragen wat sommige informatie nou eigenlijk betekent. De overheid stelt een aantal voorwaarden op van informatie wat op de etiketten van voedingsmiddelen moet staan.
Wat staat er allemaal op de verpakking
Het verkopen van voedsel heeft een aantal richtlijnen waar de producent aan moet houden om de consument te beschermen. Zo moet er bijvoorbeeld informatie op staan van mogelijke allergenen in het voedsel en de gezondheidsclaims die de producent maakt. Alle informatie dat de producent moet vermelden zijn als volgt:
- E-nummers
- Aangeven of het biologisch voedsel is
- Aangeven of het product genetisch gemodificeerde organismen bevat
- Herkomst van voedsel
- Voedingswaarde van het product
- De voedingswaarde
- De voedingsclaims
- De gezondheidsclaims van een bepaalde voedingsstof
- Mogelijke allergenen in het voedsel
Naast de verplichte informatie van de overheid, kan er ook ander soort informatie vermeld worden door de producent. Denk bijvoorbeeld aan de barcode van producten in de supermarkt. Zo’n barcode wordt een EAN code genoemd en wordt meestal gebruikt voor de logistiek. Zo kunnen producten van elkaar gescheiden worden gehouden en weet de management precies hoeveel producten er nog op voorraad liggen.
Wat zijn E-nummers?
De meeste informatie op de verpakking spreekt allemaal voor zich, maar er kan nog wel eens verwarring ontstaan door E-nummers. E-nummers worden gebruikt door voedselproducenten binnen de EU om weer te geven welke stoffen er gebruikt worden in het product om het product te verbeteren. Niet per se in de zin van dat het gezonder voor je is, maar het gaat meer over de kleurstoffen, smaakversterkers en conservatiemiddelen. Het zijn meestal stoffen waar jij nog nooit van gehoord hebt, maar het is toch belangrijk om deze stoffen te melden om transparant te zijn met de consument. Ook moeten mensen met een bepaalde aandoening sommige E-nummers vermijden.
Het doel van stoffen onder een E-nummer
De stoffen van E-nummers kunnen veel van elkaar verschillen. Zo zijn er stoffen die slechts de kleur van een product veranderen, maar ook stoffen die de geur van een product veranderen. Stoffen onder een E-nummer worden ook gebruikt om producten te produceren die niet mogelijk zijn zonder een bepaalde stof. Denk bijvoorbeeld aan mayonaise. Om mayonaise te maken moet vet en water gemengd worden, als je het zelf een keer geprobeerd hebt dan kom je er al snel achter dat het niet zo makkelijk gaat. Daarom wordt er een emulgator gebruikt om toch vet en water te kunnen mixen. In het geval van mayonaise wordt een ei gebruikt om water en vet met elkaar te mengen.
Het proces van een E-nummer krijgen
Bepaalde stoffen krijgen een E-nummer door de Europese autoriteit voor voedselveiligheid, EFSA in het kort. De EFSA onderzoekt bij nieuwe stoffen of deze veilig zijn te gebruiken of consumeren. Niet alleen dit, maar zij geven ook een bepaalde hoeveelheid aan van hoeveel er van een bepaalde stof gebruikt mag worden. De hoeveelheid wordt allemaal vermeld in de Europese wet en iedere voedselproducent moet hieraan houden.
Waar worden deze E-nummer stoffen vandaan?
De E-nummer stoffen komen niet uit één bepaalde plek. Er zijn verschillende manieren om deze stoffen te verkrijgen. Zo kunnen bepaalde stoffen simpelweg uit planten komen, terwijl andere stoffen uit bijvoorbeeld dieren en gesteentes komt. Ook kunnen bepaalde E-nummer stoffen gemaakt worden door mensen zelf. Zo kunnen genetisch gemodificeerde organismen gebruikt worden om een bepaalde stof te maken. Een voorbeeld hiervan is vitamine B2 die gemaakt is door bacteriën of gisten te modificeren. Dit hoeft meestal niet gemeld te worden op het etiket van voedsel tenzij de bacterie of gist zelf ook in het voedsel zit.
Categorisering van E-nummers
Door te kijken naar de E-nummers in plaats van de naam van een stof kun je kijken waar de stof voor bedoeld is. Zo krijgen kleurstoffen nummers tussen 100 en 200 toegewezen, conservatiemiddelen tussen de 200 en 300 en antioxidanten en voedingszuren tussen de 300 en 400. Als consument zou je niet kunnen weten wat al die vreemde namen voor stoffen betekenen, maar door het nummer te kijken weet je wél waarvoor deze stof gebruikt wordt. Erg handig als je wilt weten wat je consumeert.
De veiligheid van E-nummers
Alle stoffen die een E-nummer toegewezen krijgen zijn uitgebreid getest om ervoor te zorgen dat de stof veilig is, en dat je er niet te veel van neemt. Zo lang de producent aan de voorschriften houdt, kun je ervan uitgaan dat het product veilig is te consumeren. De wet weerhoudt de producent ervan om zich af te wijken van de voorschriften. Over het algemeen hoeft de producent slechts de E-nummer weer te geven op het etiket in plaats van de volledige naam van de stof. Om transparanter met de consument te zijn kiezen sommige producenten ervoor om de volledige naam van een bepaalde stof te noemen. Zo kunnen producten een zogeheten ‘clean label’ krijgen die zegt dat het product volledige transparant is over de stoffen die het product bevat.
Over de auteur
