Op vrijdag 6 januari 1989 schreef mijn moeder in haar te krappe Bastin agenda: 'Eerst de zaal. Koffie. Al even in de tuin geweest. Elf uur mijn broertje. Ik krijg een extra schaaltje soep. We zitten gezellig tot een uur. Zuurkool. We eten met z'n drieën. Ik heb nog niet veel smaak. Collecteren. (gedaan)'
In die tijd waren de stamppotten nog schering en inslag. Wonderlijk hoe door de tand des tijds er iets kan veranderen in beleving of smaak. Ik was gek op zuurkool en nog steeds. Die liefde is nooit veranderd. Maar ik maak het nooit meer, al jaren niet. Zoonlief, één van de tweeling, had er een hekel aan. Hij is een smulpaap en een lekkerbek, maar bij de zuurkool schoof hij, dapper de aandrang van zijn moeder trotserend, het bord van zich af en weigerde elke hap die ik hem voorhield, ondanks de smeekbeden: 'Toe nou, een hapje voor de voetbal, een hapje voor oma, een hapje voor Lazy'. Zijn kaken bleven hermetisch gesloten. Ik gaf op en zocht mij heil voortaan in boerenkool en hutspot.
[quote text_size="medium"]
"Op kamers in mijn uppie maakte ik het klaar en dan bootste ik de jus na met boter, peper en zout, maar natuurlijk had het nooit de smaak van wat mijn moeder maakte"
[/quote]
Zuurkool met heel veel jus in het kuiltje bleef een zaligheid als het door mijn moeder was klaargemaakt. Soms met spek, maar altijd met een doorregen lapje. Wat er aan vlees bij kwam, deerde me eigenlijk niet, als de jus maar niet ontbrak. Op kamers in mijn uppie maakte ik het klaar en dan bootste ik de jus na met boter, peper en zout, maar natuurlijk had het nooit de smaak van het opperste rundvlezennat, dat mijn moeder samen met de boter uit dat doorregen lapje haalde.
[quote text_size="medium"]
"Hoe dan ook, we kwamen er niet onderuit omdat we ons bord leeg moesten eten. Daar stond mijn vader op, omdat het geld hem niet op de rug groeide en mijn moeder geen geldboompje in de tuin had staan"
[/quote]
Nu kan ik ineens in een opwelling verlangen naar het doorregen lapje van mijn moeder. Zelfs met het lillende randje vet eraan, dat door ons tersluiks terzijde werd geschoven met de vork. Ondanks onze semi-argeloze blik die hiermee gepaard ging, had moeder de slinkse beweging allang op haar netvlies. Ze orakelde dan dat 'vet aan de rand gezondheid in de hand' werkte. Hoe dan ook, we kwamen er niet onderuit omdat we ons bord leeg moesten eten. Daar stond mijn vader op, omdat het geld hem niet op de rug groeide en mijn moeder geen geldboompje in de tuin had staan. Het beste was het steeds enger wordende glibbertje vet door de zuurkool te werken en zo'n hap dan schielijk door te slikken zonder te kauwen. We hadden er in de loop der tijd wel wat foefjes voor ontwikkeld.
Sinds jaren heeft de zuurkool in mijn keuken andere jasjes gekregen. Geen stampotterij meer, maar experimenten met zuurkool in combinatie met ananas en champignons, met rozijnen en ui. Een zuurtje in combinatie met een zoetje of een bittertje, hoor ik de koks van de masterchef studio’s zeggen, terwijl ik mijn kilootjes op de lopende band er af loop en ook hier lillend vet voel slinken. Ik kan maar aan één ding denken...
[hr]
Benieuwd naar de volgende aflevering van Dagboek van mijn moeder? Vul uw emailadres in en ontvang een bericht wanneer de volgende editie verschijnt.
[mc4wp_form id="18573"]
[hr]
Na jaren hervindt Berna van der Linden weer het contact met haar moeder. Niet in levenden lijve, maar via de dagboeken waarin haar moeder de dagelijkse perikelen van het leven op eigengereide wijze beschreef. Overpeinzingen uit het verleden die Berna aan het denken zetten over haar eigen leven, of zelfs een spiegel voorhouden. De creatieve en non-conformistische schrijversgeest blijkt in ieder geval erfelijk: Berna’s humoristische en soms ontroerende reflecties op haar moeder’s leven leest u op Paradijsvogels Magazine in het ‘dagboek van mijn moeder’.
Beeld: Chris, Vintage Cookware, via flickr
Over de auteur
