Vroeger wandelden we als kind veel in Rhijnauwen; een prachtig bos onder de rook van Utrecht. Later, als onbestorven weduwe, ging ik er met mijn vier kinderen op een voetballoze zondag ook graag heen. Nog wat later, anno nu, laat ik mijn kleinkinderen het bos ervaren. Elk seizoen is een nieuwe ontdekkingstocht: de stinsenplanten, zoals de gele anemoon, de sneeuwklokjes en de boshyacint, in het voorjaar, het weelderige mos in de zomer, de herfstvruchten in het najaar en de prachtige zwart wit tekeningen in de winter.
[quote text_size="medium"]
"Ik speur in mijn herinnering naar ons samenzijn en vind ergens in de diepte het verlekkerde gezicht van de kinderen, die smulden van 'om de beurt een patatje"
[/quote]
In alle jaren is er niet zoveel veranderd en nog altijd zijn er, door de hoge boomkruinen heen, de mooie Hollandse luchten, met daarnaast als extra cadeautje de spiegelingen in de Kromme Rijn. O zaligheid! Mijn moeder schrijft over een wandeling op een zekere voetballoze zondag met mij en mijn kinderen:' (...)Berna belde of Pa zin had in Amelisweerd. Nee dus. Moe graag. Om een uur dan gaat Pa toch slapen. Pa zit nu mee te zingen met de plaat, die de Pastor opgezet heeft. Ave, ave, ave Maria. Berna had de kinderen gelukkig laarsjes aangetrokken. De paden waren wel droog, maar wij gingen echt het bos in om te zoeken. Gelukkig was het gras nat en daar ging de grootste modder er al af. We gingen nog naar het plekje waar ik vroeger met de kinderen al naar toe liep. Utrecht/Rhijnauwen met de kinderwagen, kun je nagaan! Ik vond dat we een ijsje verdiend hadden en 'n zakje patat voor zes man. Om de beurt een patatje tot het zakje leeg was. Had je zin in patat Moe, vroeg Berna. Ja want dat krijg ik nooit! Te vet hé en ik vind het toch lekker! Vier uur thuis, Berna zette me bij bus zeven, ik vind het onzin dat ze naar Overvecht rijdt. Heen en terug zijn 't toch al wat kilometers en ik ben met drie goedkope stripjes thuis.(...)'
Ik speur in mijn herinnering naar ons samenzijn en vind ergens in de diepte het verlekkerde gezicht van de kinderen, die smulden van 'om de beurt een patatje'. Ze hadden het ijsje al op en dit was een vergenoegd en samenzweerderig delen van oma's verlangen! Een paar patatjes op een mooie herfstdag.
[quote text_size="medium"]
"Nu we allemaal geen kindertijd meer hoeven te vullen, in de zin van snotlappen en luiers, vallen er mooie momenten in de tijd en kunnen we elkaar vaker zien"
[/quote]
Dit vertrouwde bos is ook een probaat middel om de familiebanden met mijn drie zussen en jongste broer te herontdekken. Nu we allemaal geen kindertijd meer hoeven te vullen, in de zin van snotlappen en luiers, vallen er mooie, te koesteren momenten in de tijd en kunnen we elkaar vaker zien. Het is een verrijking om met elkaar het leven weer te delen en op een nieuwe rit te zetten. In het begin was het nog een aftasten van elkaars hebbelijkheden en gewoonten: de één in haar filosofische rol, de anderen in een afwisseling van lichtvoetigheid en bedachtzaamheid. Maar dan vallen heden en verleden op hun plaats en zijn we weer één. De vijf kleintjes...op onze eigen ontdekkingstocht naar Rhijnauwen met vader en moeder op die voetballoze zondag.
De grote tas met lekkers behoorde tot het vaste ritueel, evenals het neerstrijken in de grote kuil aan de oevers van de Kromme Rijn, waar, even daarvoor, het grote pannenkoekenhuis staat. De tijd stond er stil. Rust daalde in die oase neer en onze kinderstemmen schalden, net als decennia later, tegen de hoge bomen op, die onze verhalen meenamen op de wind.
Hoe waardevol is zo'n deelbare plek waar de tijd stil staat, omdat de loop van de rivier wat meandert, maar nog steeds het eeuwenoude gebied omzoomt. Hier kruisen de wegen der jaren elkaar en verweven tijdloze kinderstemmen als een zachte ruis boven het bladerdek. Als we niet de schoonheid van de natuur zochten, dan nog altijd de verbondenheid en het zinvolle leven.
En heerlijke patatjes.
Wilt u een bericht ontvangen zodra er een nieuwe editie van Dagboek van mijn moeder uitkomt? Meld u hieronder aan en ontvang persoonlijk bericht!
[mc4wp_form id="18573"]
[hr]
Na jaren hervindt Berna van der Linden weer het contact met haar moeder. Niet in levenden lijve, maar via de dagboeken waarin haar moeder de dagelijkse perikelen van het leven op eigengereide wijze beschreef. Overpeinzingen uit het verleden die Berna aan het denken zetten over haar eigen leven, of zelfs een spiegel voorhouden. De creatieve en non-conformistische schrijversgeest blijkt in ieder geval erfelijk: Berna’s humoristische en soms ontroerende reflecties op haar moeder’s leven leest u op Paradijsvogels Magazine in het ‘dagboek van mijn moeder’.
Over de auteur
