Toen ik drie jaar geleden vierde dat ik een halve eeuw was geworden, werd ik overstelpt met enthousiaste Whatsapp berichten, kaarten en knusse teksten op mijn Facebook tijdlijn. Tussen alle oprechte en obligate felicitaties ontwaarde ik ook een aantal goed bedoelde berichten die als je het goed en wel bekijkt eigenlijk te bot voor woorden zijn.
’50 is het nieuwe 30, dus maak je geen zorgen..’ (Ehm, waarover precies?)
‘Je ziet er top uit voor je leeftijd schat!’ (Ha. Ik zie er gewoon goed uit voor wat voor leeftijd dan ook.)
’50! Gefeliciteerd! Je zou het niet zeggen hoor!’ (Want: bij 50 denk je aan een bejaarde taart?)
Ik dacht een tijdje dat het aan mij lag. Dat ik met het bereiken van een leeftijd waarvoor je in feestwinkels allerhande attributen kunt kopen in de vorm van poppen en borden met ‘Sara 50!’, ook meteen een zure ouwe tang werd die dit soort berichten gewoon niet trekt. Dat het cynisme definitief aan de winnende hand was en ik gewoon lekker even moest chillen zoals mijn kinderen dat zouden zeggen.
Maar ik ben er over uit. Ik heb gelijk en bovenstaande whatsappers (ik noem geen namen) niet: 50 is beslist niet het nieuwe 30.
Ik voel me namelijk een stuk zelfverzekerder dan toen ik 30 was. Ik ben blij dat ik geen noodzaak meer voel om me in 26 bochten te wringen en het iedereen naar de zin te maken. Of dingen te doen waar ik eigenlijk geen zin in heb. Of om iets te zeggen om de lieve vrede te bewaren (Nee. Doei. Ik kan deze week niet invallen. Bel even iemand anders.) Heerlijk! Ik kan het alle dertigers aanraden.
50 is ook niet het nieuwe 30 omdat ik dan nog steeds zou verlangen naar een baby. Na een aantal prachtexemplaren te hebben gebaard is het echt wel mooi geweest. Als ik ouders met jong kroost zie hannesen dank ik de de hemel op mijn knieën dat ik niet meer 9 luiers per dag hoef te verschonen. Of de dagelijkse eet-je-groente-nu!-strijd hoef aan te gaan. Die van mij vegen inmiddels zelf hun billen af en eten braaf af en toe wat groene stengels. Of niet, maar daar heb ik weinig invloed meer op. En ze zijn nog steeds in leven. I rest my case.
En dan heb je natuurlijk ook nog de overgang. Iets waar ik me op mijn 30e bij-zon-der weinig bij voor kon stellen. Alleen dat het de hel moest zijn. Ik kreeg nog gelijk ook. Hormonen die op onbewaakte momenten door het plafond schieten, doorweekte bedden, bizarre moodswings en een moeheid waarvan ik niet wist dat het bestond. Hoewel ik het lang heb ontkend (want 50 is het het nieuwe 30 hè, dus geen gezeur en gewoon lekker mee blijven draaien!) heb ik meer rust nodig dan 20 jaar geleden. Powernaps zijn mijn nieuwe beste vriend en ik kan in deze periode gewoon wat minder doen dan voorheen. So be it.
Ik krijg rimpels, en dan niet van die lijntjes die je op je 30e angstvallig bestudeerde in de spiegel-met-lichtrand. Het begint her en der allemaal een beetje uit te zakken (daar waren die paar schattige putjes in mijn derrière waar ik vroeger al helemaal kapot van kon gaan niks bij), en het uittrekken van de laatste bruine haren gaat sneller dan het bestrijden van de grijze opmars. Fitnesstechnisch moet ik 2 keer zo hard mijn best doen om ook maar íets van die appeltaart, wijn en overdadige bitterballensessies eraf te krijgen – als het al lukt. Hardnekkig vet. Had ik vroeger ook niet. En last but not least, die kater na een avondje stappen, drinken, 2 wijntjes nippen is niet ok. Gewoon niet.
Dus voel ik me 30? Nee.
Maar 50 worden vond ik niet erg. Inmiddels was het tot me doorgedrongen dat ik nooit meer 27 ging worden, dus dan kon ik maar beter met goede moed vooruit! Het nieuwe 50 – anno 2017 – betekent namelijk dat ik nog steeds een lekkere rode jurk kan dragen (ok, met de beste, superdure bodyshaping undiewundie die ik kan vinden), ik niet mijn haar kort hoef te knippen omdat je dat nu eenmaal moet doen als je ouder wordt en ik wel een bikini naar het strand aan kan (theoretisch gezien dan). Waar mijn ouders op hun 50e bijna bejaard waren, kijkt niemand raar op als ik nu een Tinderaccount zou aanmaken.
Ik kan weer terug de schoolbanken in. Eindelijk die studie kunstgeschiedenis doen. Mijn baan opzeggen en toch nog (echt) een keer schrijver worden. Trouwen, in een witte jurk, met de nieuwe liefde van mijn leven. Mijn huis verkopen en in een pipowagen gaan wonen. Mezelf een nieuwe look aanmeten. Heel goed worden in Italiaans en het nog 30 jaar vloeiend spreken. Meer aandacht besteden aan mijn tuin. Omdat ik daar eindelijk de rust voor begin te voelen.
Ik kan terugkijken op de voorgaande jaren en mijmeren over de prachtige momenten. Tegelijk kan ik nog ver vooruit kijken en mezelf opnieuw uitvinden. Toen ik 20 was kon ik alleen maar denken aan alles wat er niet goed genoeg aan mezelf was, op mijn 30e was ik bezig met de volgende promotie en toen ik 40 werd moest ik – terwijl ik nog eens in de achtbaan van flesjes, luiers en beschuit zat – nadenken over hoe ik mijn huwelijk weer op het rechte spoor kon krijgen.
Dus.
We leven in een wereld waar de eeuwige jeugd nog steeds de heilige graal lijkt. Maar halló beste marketeers van Victoria Secret, ik koop óók jullie ondergoed. En ik ben – blijkt trouwens ook uit onderzoek – zelfs een stuk loyaler dan die 20- en 30-jarige meisjes. Ik wacht met smart op de vijftigjarige powervrouw die met vleugels en al over jullie catwalk schrijdt.
Want ik ben niet het nieuwe 30.
Ik ben het nieuwe 50.
Over de auteur
