In de zomer van 2012 is Sterre geboren in de Uilenburcht, het enigszins lelijke maar o zo schattige uilskuiken van Coppernickle en Feline. Met veel toewijding storten de kersverse ouders zich op hun nieuwe taak, maar zoals dat gewoon is in het dierenrijk gaat er ook wel eens wat mis... In het vorige Uilendagboek raakte Sterre verstrikt in een stuk touw en werd net op tijd gered. Wat staat haar deze keer te wachten?
[hr]
Zondagochtend, 7 oktober 2012. Ik heb zojuist de kippen gevoerd en loop nog even langs de uilenburcht, in de hoop iets van Sterre te horen. Mijn ogen zijn nog altijd niet goed: ik zie alleen maar vage vormen. Maar zelfs dat slechte zicht is afdoende om de grijze vlek, midden op de open plek voorin de burcht, te doen opvallen. Voor een tel slaat mijn hart over. Dit moet Sterre zijn, o mijn God... Wat is er gebeurd? Leeft ze nog? Ik ga de burcht in en loop voorzichtig af op de grijze bal daar op de grond.
Het is, inderdaad, Sterre. Nu ik dichtbij ben zie ik alles. Ik weet niet hoelang ze buiten heeft gezeten, maar ze is doorweekt (de hele nacht regende het), en zit zielig in elkaar gedoken te trillen. Haar donsveertjes, in elkaar geplakt, zien eruit als stekels. Elke seconde telt nu, want ze is dicht bij de dood. Kalmerende woordjes prevelend, strek ik mijn handen naar haar uit. Even wil ze mij aanvallen; ze heft alvast een venijnig klauwtje omhoog; maar dan herkent ze mij en geeft ze zich over.
Ik til haar op, emotioneler dan ik mezelf op dat moment wil toestaan. Als dit kleine hoopje uil maar zoveel kou en nattigheid kan verdragen, gaat het door mijn hoofd.
[quote text_size="medium"]
Ik masseer haar klauwtjes met eindeloos geduld, de warmte door haar poten heen naar boven, het lijf in, willend. Dan zakt ze in elkaar
[/quote]
Franka vult een teiltje met lauw water. Ik hou Sterre vast alsof ze een baby is die je voor het eerst het water in laat zakken. Haar pootjes strekken zich wanneer ze in contact komen met het lauwe vocht. Dat is een goed teken. Ik masseer haar klauwtjes met eindeloos geduld, de warmte door haar poten heen naar boven, het lijf in, willend. Dan zakt ze in elkaar.
O mijn God, ik ben te laat, flitst door me heen. Maar het volgende moment is ze ineens aan de veilige zijde van de scheidslijn, en geeft ze zich over aan de weldadige warmte die nu door haar heen stroomt. Haar kopje gaat omhoog terwijl ik haar langzaam heen en weer zwier door het levengevende warme water. Achter haar pootjes sliert een rijtje golfjes mee.
[quote text_size="medium"]
'Zoete brenger van de Muizen', heeft ze mij gedoopt, denk ik - iets dergelijks
[/quote]
Nu til ik haar eruit. Ze klemt haar klauwtjes met grote voorzichtigheid om mijn vingers. Met mijn vrije duim wrijf ik over de nageltjes en de tenen. Ze laat zich achterover zakken, de oogjes beginnen toe te vallen. Nu kneedt ze mijn vingers, ze wegdrukkend en dan weer naar zich toe halend, de bewegingen van een klein kind dat wegdroomt. Ze zakt achterover in mijn armen. Ik begin haar wat af te drogen. Ze vindt het zalig. Steeds meer zakken de ovale oogleden; maar dan kijkt ze mij plotseling, één enkele tel lang, scherp bewust aan. Dit is het moment dat ze mij mijn naam geeft: het geluid als wanneer ze om eten vraagt, maar heel zacht, en met een soort bloknoot-iets aan het eind. 'Zoete brenger van de Muizen', heeft ze mij gedoopt, denk ik - iets dergelijks.
[quote text_size="medium"]
"Ik zet Sterre in het nest, en alsof ze mij wil laten zien hoe goed ze inmiddels kan bewegen, rent ze twee maal als een aapje heen en weer langs de zitstok"
[/quote]
Nog enige tijd blijf ik zo met haar staan, de kleine bijzondere Sterre. Dan breng ik haar terug; Coppernickle en Feline vliegen af en aan rondjes over haar heen, soms ernstig ongerust naar de grond duikend; maar als Sterre een serie van korte toontjes laat horen, komen ze tot rust en gaan op hun uitkijkplek zitten om de rest van de gebeurtenissen goed te kunnen volgen.
Ik zet Sterre in het nest, en alsof ze mij wil laten zien hoe goed ze inmiddels kan bewegen, rent ze twee maal als een aapje heen en weer langs de zitstok. Dan pakt ze, heel voorzichtig om mij niet te bezeren, de muis aan uit mijn hand en trekt zich terug in het binnendeel.
Vanaf nu komt ze voortaan blij naar buiten wanneer ik haar bij de naam noem; en omgekeerd kom ik, in mijn geval enigszins vereerd, de burcht in wanneer zij mij bij de naam roept die ze mij gegeven heeft.
Coppernickle en Feline aanvaarden alles alsof het de meest vanzelfsprekende zaak op aarde is. Het is een vreselijk komisch gezicht om het stralende kindergezichtje van Sterre achter Coppernickle te zien opduiken wanneer ik het nest benader; maar terwijl hij mij wel snavelknappend bedreigt, staat hij toch toe dat ik Sterre prooi aanreik - desnoods onder zijn vleugel als ze daar toevallig zit-, en blijft rustig zitten alsof hij goed begrijpt dat er van dreiging geen sprake is.
[hr]
Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in Het Uilen Project: in zijn achtertuin wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in 'iets Paradijsvogeligs' deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.
Beeld - Owlery: Observatie 6 "Sterre Gered"
Over de auteur
