In de zomer van 2012 is Sterre geboren in de Uilenburcht, het enigszins lelijke maar o zo schattige uilskuiken van Coppernickle en Feline. Met veel toewijding storten de kersverse ouders zich op hun nieuwe taak, maar zoals dat gewoon is in het dierenrijk gaat er ook wel eens wat mis... Sterre raakte al verstrikt in een stuk touw en viel uit de uilenburcht, maar zet na al die avonturen nu haar eerste stappen naar volwassenheid. Vliegen kan ze al, en nu vinden haar ouders dat het hoog tijd is om zelf haar eten te vangen...
[hr]
Bij het invallen van de schemering komen de uilen naar buiten: Coppernickle het eerst, gevolgd door Feline, en dan, na een kleine pauze, Sterre. Wild met de vleugeltjes slaand springt ze van tak naar tak om ze pas op het allerhoogste uiteinde, van de allerhoogste tak, tevreden op de rug te vouwen. En nauwelijks zit ze, of ze begint met vriendelijke hoge kreetjes en een reeks van zachte fluittonen om eten te vragen. Feline, op de grond beneden, sleept een half verscholen prooi van onder de rododendron vandaan en begint die onverstoorbaar op te peuzelen.
De tijd verstrijkt. Feline zuigt af en toe een sliert ingewanden uit de prooi omhoog alsof het vermicelli is. Sterre vraagt nu weer, onzeker, met de hoge toontjes waarmee het die avond begon. Er zit een zweem van wanhoop in haar stem. Coppernickle laat zich neervallen op een prooi tussen het kreupelhout. Sterre hakkelt nu, begint het op te geven. Ik moet mij met kracht bedwingen om haar geen eten aan te reiken, zozeer heb ik met haar te doen. Vader en moeder zijn beiden aan het voeden zonder op of om te kijken.
[quote text_size="medium"]
"Op en neer gaat haar kopje, zo snel jojoënd dat het haast tot een vage vorm vervloeit; en van links naar rechts zo heftig, dat het hele lijfje schudt"
[/quote]
Langzaam maar zeker maakt de opwinding zich van Sterre meester: het hoofdje gaat op en neer alsof het een jojo is, en met zoveel snelheid van links naar rechts dat ze bijna van haar tak af valt. Maar dan heeft ze de benodigde positie kunnen uitpeilen, en, onzeker, waggelend haast, vliegt ze tussen de grote bladeren van de rododendrons door op haar vader af. Als ze op de balk neerkomt waar Coppernickle inmiddels weer aan het eten is geslagen, is het een wonder dat ze er niet vanaf valt: zoveel moeite kost het haar om haar evenwicht te behouden. Maar ze is er, en ze blijft zitten. Net als haar moeder probeert ze nu Coppernickle het voedsel uit de snavel te stelen; maar het blijft bij een halfslachtig probeersel. De vader keert het jong vol verachting de rug toe, zonder met voeden op te houden.
Nog een enkel keertje probeert ze het, met haar liefste stemmetje om eten te vragen. Er is geen resultaat. En dan, eindelijk, neemt ze een besluit: op en neer gaat haar kopje, zo snel jojoënd dat het haast tot een vage vorm vervloeit; en van links naar rechts zo heftig, dat het hele lijfje schudt en ik mijn hart moet vasthouden. En dan springt ze met onmiskenbare doodsverachting van de hoge zitplaats! Wanneer ze de dichte takkenwirwar raakt waar tussenin de laatste prooi gespietst ligt, doet ze dat met zoveel lawaai dat de hanen in de verder weg gelegen hokken angstig beginnen te kraaien.
[quote text_size="medium"]
"Ik ben ongerust - behoorlijk ongerust - , maar ik besluit dat ik de ouders maar moet vertrouwen"
[/quote]
Coppernickle en Feline nemen nu plaats aan de overkant, op een post waarvandaan ze Sterre's doen en laten goed kunnen volgen. Voor mij geldt dat niet. Ik kan niets van haar zien, verscholen als de prooi was; en aan de geluiden die uit het kreupelhout komen kan ik geen touw vastknopen. Ik ben ongerust - behoorlijk ongerust - , maar ik besluit dat ik de ouders maar moet vertrouwen.
In de dagen erna blijkt, dat Sterre heeft geleerd zelfs het lastigst verborgen voedsel op eigen kracht te verschalken. En terwijl oktober in november overgaat, wordt dag na dag haar vliegkunst volmaakter en groeit haar zelfvertrouwen. Elke dag weer laten de ouders haar die éne, lastig te vinden prooi; soms lukt het haar niet die los te krijgen; maar steeds vaker lukt het haar goed.
Sterre kan vanaf nu voor zichzelf zorgen.
[hr]
Jarenlang reisde kunstenaar Paul Christiaan Bos de hele wereld over, tot hij zijn echte passie vond in zijn eigen achtertuin: daar wonen sinds 2011 de uilen Coppernickle en Feline. Hij volgt hun dagelijkse belevenissen en gezinsuitbreiding op de voet en beschrijft dit in een levendig Uilendagboek. Omdat Paul zin had in 'iets Paradijsvogeligs' deelt hij graag de mooiste passages én kunstwerken op Paradijsvogels Magazine.
Op zoek naar een bijzonder cadeau voor uzelf of voor iemand anders? Het Uilendagboek is nu ook in boekvorm verkrijgbaar! Daarnaast kunt u de kunstwerken van Paul Christiaan Bos nog tot en met 27 september op een grote Uilen Overzichtstentoonstelling, in Kasteel Groeneveld te Baarn.
[hr]
Op de hoogte blijven van het Uilendagboek? Vul uw emailadres in en u ontvangt een bericht wanneer een nieuw hoofdstuk wordt gepubliceerd.
[mc4wp_form id="15360"]
[hr]
Beeld: observatie 7 "Sterre", houtskool en pastel op Saunders papier, 25,9*23, 2 cm
Over de auteur
