Dagboek van mijn moeder | Niet zeuren, Lena!

Na jaren hervindt Berna van der Linden weer het contact met haar moeder. Niet in levenden lijve, maar via de dagboeken waarin haar moeder de dagelijkse perikelen van het leven op eigengereide wijze beschreef. Overpeinzingen uit het verleden die Berna aan het denken zetten over haar eigen leven, of zelfs een spiegel voorhouden. De creatieve en non-conformistische schrijversgeest blijkt in ieder geval erfelijk: Berna's humoristische en soms ontroerende reflecties op haar moeder's leven leest u op Paradijsvogels Magazine in het 'dagboek van mijn moeder'. 
[hr]
Op maandag 24 oktober 1988 komt er uit het dagboek van mijn moeder weer eens een ver stukje verleden aanwaaien:'
[quote text_size="small"]
(...)Twaalf uur eten. Even een kwartiertje op de bank. Ik voel toch iets van kou gevat of zo iets. Niet op reageren Lena, 't gaat vanzelf over.(...)'
[/quote]
Ik schiet in de lach als ik het lees. De uitdrukking ‘Niet op reageren Lena, 't gaat vanzelf over' was een van de gevleugelde uitspraken die rechtstreeks van mijn oma op mijn moeder zijn over gegaan. Bij elke aandoening waarbij wij kinderen de gelegenheid namen om ineen te krimpen om eens lekker verwend te worden, kwam het vermaledijde gezegde om de hoek kijken.
Bij ons werd ook vaak de variant 'niet zeuren, Lena' gebezigd. In mijn ouderlijk huis waren er altijd harde bewijzen nodig dat je ziek was en moest je minstens als een dood vogeltje aan de voeten van mijn vader of moeder liggen. Geen tijd voor flauwekul, er waren monden te voeden en er was veel werk te verrichtten. Opzij!
[quote text_size="medium"]
"De naam Lena was in de familie ook nog verbonden aan de oudste zus van mijn vader. Een hooghartige, stevige tante die haar misnoegen luid en duidelijk elke zondagochtend na de mis kwam verkondigen."
[/quote]
De naam Lena was in de familie ook nog verbonden aan de oudste zus van mijn vader. Een hooghartige, stevige tante die van haar hart geen moordkuil maakte en haar misnoegen luid en duidelijk elke zondagochtend na de mis kwam verkondigen. Het beeld van dat misprijzende hoofd in combinatie met het gezegde, maakte het nog moeizamer als ik als kind de uitdrukking moest verstouwen. Op generlei wijze wilde ik met die kortzichtige tante vergeleken worden.
Toegeven aan ziek zijn heb ik door mijn jeugd eigenlijk nooit geleerd. Ziek zijn was een belemmering, die je ook kon negeren. Elk symptoom werd dapper in de wind geslagen, zoals het in de genen was bepaald. Oma was nooit ziek, moeder was nooit ziek en ik was nooit ziek. Soms bewust ziek en daardoor een simulant, dat telde niet. Maar bij een echte aandoening was de hang naar zachte armen om me heen sterker dan de weerstand voor de Lena-opmerking en hield ik dapper vol.
[quote text_size="medium"]
"Maar toch, ook zonder griep zal ik het hierna nog wel eens mompelen: 'Niet op reageren Lena, het gaat vanzelf weer over!'"
[/quote]
Met de naam Lena is het volledig goed gekomen. Dat kwam door een van de eerste boeken van Lena Lijstje [kinderboeken over een Amsterdams meisje, red.], die ik las. Over dromen die je met open en met dichte ogen kan dromen, omdat het dan wensen worden. Daar kon ik mezelf in vinden en zo werd de naam Lena weer zacht en rond in mijn herinnering. Zo werkt het dus blijkbaar met ervaringen, dat zelfs de scherpe kanten ervan vervangen kunnen worden door nieuwe herinneringen. Maar toch, ook zonder griep zal ik het hierna nog wel eens mompelen: 'Niet op reageren Lena, het gaat vanzelf weer over!' Gewoon omdat een mens soms zonder zeuren door moet bikkelen.