Na jaren hervindt Berna van der Linden weer het contact met haar moeder. Niet in levenden lijve, maar via de dagboeken waarin haar moeder de dagelijkse perikelen van het leven op eigengereide wijze beschreef. Overpeinzingen uit het verleden die Berna aan het denken zetten over haar eigen leven, of zelfs een spiegel voorhouden. De creatieve en non-conformistische schrijversgeest blijkt in ieder geval erfelijk: Berna’s humoristische en soms ontroerende reflecties op haar moeder’s leven leest u op Paradijsvogels Magazine in het ‘dagboek van mijn moeder’.
[hr]
Mijn moeder tekende het volgende op: (…) Zondag 9 oktober 1988, terwijl er een storm langs het huis raasde. Het FNV had vrijkaarten voor het Spoorwegmuseum gegeven, er was een demonstratie tegen het beleid van de regering. Ze denken dat PVDA het beter kan. Specialisten zijn ook al kwaad. Alternatieven kunnen ze niet pakken. Maar hen wel. Ach ja, allemaal ontevredenen en we hebben het toch zo goed! Vanmiddag zat de Bruijn op zijn praatstoel. Hij zal zijn kinderen vertellen dat hij 'n vriendin heeft. En dan, als ze hem geloven de foto van hem en Wieteke laten zien. Lachen was dat. Hij kan smakelijk vertellen en gooit dan met gemak zijn maagbloeding er tussen door.(...)'
Het is vermakelijk om te lezen hoe ze prietpraat van alle dag afwisselde met de wereldproblemen en die ongeveer op hetzelfde niveau schakelde. Het was in ieder geval een staaltje van levenskunst: je kon je beter focussen op datgene wat je in handen had, dan dat wat er allemaal niet was.
Niemand was in de optiek van mijn moeder ooit een beter mens geworden van het feit dat hij had bedacht wat hij allemaal miste in het leven. Daar kwamen vooral onhebbelijkheden uit voort die het doodgewone, pure geluk in de weg stonden. Tussen de woorden door filter ik: ' Pluk de dag!'.
Haar wereld was niet groter dan een postzegel en toch wist ze het te verheffen tot een prijzenswaardig monument van levenskunst.
Wie mijn moeder heeft gekend, weet dat door de herinnering en de jaren die verstreken er een zachter licht op haar leven is gaan schijnen. De scherpe kantjes werden ronder en minder gehaaid. De contouren lichten op tegen het licht van het gemis. Goedertierenheid - een woord dat paste in de jaren dat ze er nog was, was haar streven. Al ging het niet altijd zonder slag of stoot, het is hoe ik mijn moeder voor een groot deel herinner.
[quote text_size="medium"]
"Mijn oma, een pittige dame, verguisde mijn vader om het feit dat hij mijn moeder – in haar optiek - met elf kinderen had geschopt."
[/quote]
Ik weet van mezelf dat ik tot aan dit punt nooit gedacht heb aan wat men over mij zal denken als ik er niet meer ben. Hoe wordt een mens herinnerd? Is dat van belang als je nog midden in het leven staat? De gradaties van kenau tot lankmoedig zijn talrijk. Alles wat daar tussen zit zou van toepassing kunnen zijn, omdat iedereen in een persoon vanuit zijn eigen beleving kent. De buurvrouw denkt anders over mij dan mijn kinderen. Met de eerste heb ik het over oppervlakkige koetjes en kalfjes. Met de anderen deel ik mijn gevoelens, en mijn liefde. Het beeld dat zij bij mij hebben zal navenant zijn.
Mijn oma, een pittige dame, verguisde mijn vader om het feit dat hij mijn moeder – in haar optiek - met elf kinderen had geschopt. Op zijn beurt zei mijn vader altijd dat mijn oma later te boek zou staan als een serpent. ‘Wie dan leeft die dan zorgt'!, kwam dan het gevatte antwoord van mijn oma. Ze foeterden elkaar met regelmaat de kamer uit. Een grotere misvatting van elkaars persoonlijkheid bestond er niet.
Want onder die weerbarstige kleine oma stak een alleraardigste vrouw, die ook sociaal en vriendelijk kon zijn en mijn vader kende een zeer humoristische kant. Het euvel was dat ze het beide bewaarden als het zondagse kloffie en dat het alleen te voorschijn kwam op hoogtijdagen! Te weinig om een blauwdruk te laten zijn voor na de dood.
[quote text_size="medium"]
"Ik hoop dat ik van mijn mooiste eigenschappen geen zondags pak heb gemaakt en er in rond blijf darren tot in lengte der dagen en ver daarbuiten."
[/quote]
Dat laatste restje wat er over blijft van een mens aan het eind van een leven zou eigenlijk glorieus moeten zijn, een overwinning waardig. Een superieur gedachtegoed als laatste impressie, voor eeuwig bijgeschreven in de annalen. De verse indrukken blijven het langst bewaard. Op het allerlaatst nog een staaltje van je mooiste karaktertrekken ten toon kunnen spreiden, is dat de opperste teloorgang van het leven?
In ieder geval ben ik het met mijn moeder eens. Ik zou nooit willen dat ze mij later gedenken als een ontevredene. Iemand die altijd zoekt naar iets anders, naar meer, naar alles wat je op dat moment niet bezit. Hebzucht en chagrijn zijn er nauw mee verweven. Ik hoop dat ik van mijn mooiste eigenschappen geen zondags pak heb gemaakt en er in rond blijf darren tot in lengte der dagen en ver daarbuiten. Maar voor het definitieve antwoord zult u uiteindelijk toch bij mijn kinderen moeten zijn!
In Dagboek van mijn moeder verschenen eerder Niet zeuren, Lena! en Vallende ziekte.
[hr]
Wilt u een bericht ontvangen zodra er een nieuwe editie van Dagboek van mijn moeder uitkomt? Meld u hieronder aan en u ontvangt persoonlijk bericht.
[mc4wp_form id="18573"]
Over de auteur
